Susqunluq – daxili və ya xarici səbəblərdən danışmamaq, sakitlik, sakit və sükunət halında olmaq vəziyyətidir. Bu, həm fiziki, həm də emosional bir vəziyyət ola bilər. Susqunluq müxtəlif səbəblərdən yaranır: xəstəlik, kədər, düşüncəli olmaq, utancaqlıq və s. Susqunluğun səviyyəsi də fərqlidir – bəzən sadəcə danışmaq istəməmək, bəzən isə tamamilə danışmaq qabiliyyətinin itirilməsi kimi özünü göstərə bilər.
Antonimlər:Söhbətsevərlik: Susqunluğun əksidir. Söhbətsevərlik insanın asanlıqla danışması, hər şey haqqında danışmaq istəyi, ünsiyyətə olan həvəsidir. Söhbətsevərlik müsbət keyfiyyət kimi qəbul olunsa da, həddindən artıq söhbətsevərlik ətrafdakıları bezdirə bilər. Bu antonim ədəbiyyatda, məişətdə və həyatın bütün sahələrində istifadə olunur. Məsələn: “O, çox söhbətsevər bir insan idi, saatlarla danışa bilirdi.”
Danışıqcanlılıq: Susqunluğun əksini ifadə edir. Danışıqcanlılıq insanın asanlıqla və açıq şəkildə danışma qabiliyyətini, fikirlərini ifadə etmək bacarığını əks etdirir. Danışıqcanlılıq, söhbətsevərlikdən fərqli olaraq, daha çox məlumatlılıq və fikirlərin aydın ifadə olunması ilə əlaqələndirilir. Bu antonim, xüsusilə ictimai həyatda, mühazirələrdə, müzakirələrdə vacib rol oynayır.
Açıq-saçıqlıq: Susqunluğun tam əksidir. Açıq-saçıqlıq, insanların hisslərini, düşüncələrini və niyyətlərini gizlətmədən açıq şəkildə ifadə etməsidir. Bu xüsusiyyət, etibarlılıq və dürüstlük ilə əlaqələndirilir. Açıq-saçıqlıq şəxsi münasibətlərdə, iş mühitində və ictimai həyatın bir çox sahələrində vacib rol oynayır.
Demə gözə görünən sakitlik, susqunluq və mütilik aldadıcı bir tərzdə imiş (M.İbrahimov).
Onun deyingənliyi adamı vərəmlədir (“Azərbaycan”).