Sükunət (ər. سكونة - sukunət) sözü ərəb mənşəlidir və əsasən sakitlik, rahatlıq və aram mənalarını ifadə edir. Lüğətlərdə sadəcə "sakitlik, aram, asayiş, rahatlıq" kimi qısa izahı olsa da, sükunətin daha geniş və çoxqatlı bir məna spektrinə malik olduğunu qeyd etmək vacibdir.
Sükunət sadəcə səs-küyün olmaması deyil, daha çox daxili bir vəziyyəti, ruhun sakit və dinc halını ifadə edir. Xarici aləmdəki səs-küylərin olmaması sükunətin bir şərtini təşkil edə bilsə də, sükunət həm də iç dünyanın sakitliyini, düşüncələrin aramını əks etdirir. Bu mənada, ətraf mühitin sakit olması ilə yanaşı, insanın öz daxili dünyasında da bir harmoniya, bir tarazlıq olmalıdır.
Sözün işlənməsinə baxdıqda, müxtəlif kontekstlərdə fərqli nüanslar ortaya çıxır. Məsələn, "dənizdəki sükunət" deyərkən, sözün daha çox xarici sakitliyi, hava və dəniz dalğalarının sakitliyini ifadə etdiyini görürük. Ancaq "qəlbindəki sükunət" ifadəsində, sükunət daha çox daxili bir vəziyyət, əsəb və narahatlığın olmaması kimi təsvir olunur. Şeirdəki misalda ("Yandıraram sükutu da, sükunəti də...") isə sükunət həm xarici sakitliyi, həm də daxili rahatlığı əhatə edir, sözün iki mənası da eyni anda işlənir. Sükut daha çox səssizliyi, danışmamağı, sükunət isə daxili sakitliyi, ruhi aramı ifadə edir, lakin bəzən bir-birini əvəz edə bilər.
Ümumiyyətlə, sükunət sözü zəngin məna ehtiva edən bir söz olub, həm fiziki, həm də metafiziki bir anlayışı ifadə edir. Onun mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişə bilsə də, əsasında həmişə sakitlik, aram və rahatlıq anlayışları durur.