Sükut – səssizlik, danışmamaq, sakitlik halı deməkdir. Həm fiziki səssizliyi, həm də daxili sakitliyi, düşüncənin sakitliyini ifadə edə bilər. Müxtəlif kontekstlərdə müxtəlif mənalarda istifadə olunur.
Antonimlər:
Sükut - Hay-küy
Bu antonim cütü səsin varlığı və yoxluğu əsasında qurulmuşdur. "Sükut" tamamilə səssizliyi, "hay-küy" isə güclü, qarışıq səsləri, səs-küyün çoxluğunu ifadə edir. Həm məişətdə, həm də ədəbiyyatda geniş istifadə olunur. "Hay-küy" sözü daha çox qarışıq, xoşagəlməz səslər üçün işlədilir.
Sükut gərmiş qanadını evlərə, eşiklərə (H.Hüseynzadə)
Bu hay-küy ona çox mənasız görünürdü (Mir Cəlal)
Sükut - Tufan
Bu antonim cütü daha çox metaforik mənada işlənir. "Sükut" sakitliyi, hərəkətsizliyi, "tufan" isə şiddətli fırtına, qarışıqlıq, çaxnaşma kimi halları ifadə edir. Ədəbiyyatda şiddətli hadisələri və sakitliyi müqayisə etmək üçün istifadə olunur. "Tufan" sözü həm təbii hadisəni, həm də sosial və ya mənəvi bir qarışıqlığı ifadə edə bilər.
Üstümüzü alıb ilğım; Nə sükut var, nə tufan var! (M.Dilbazi)
Sükut - Danışıq
Bu antonim cütü birbaşa ünsiyyət vasitələri ilə əlaqədardır. "Sükut" danışmamağı, "danışıq" isə sözlə ünsiyyət qurmağı ifadə edir. Həm gündəlik danışıqda, həm də ədəbiyyatda istifadə olunur. "Danışıq" sözü müzakirə, söhbət kimi mənaları da özündə ehtiva edir.