Vahimə - güclü qorxu, dəhşət, qorxu hissi ilə müşayiət olunan narahatlıq vəziyyəti. Bu söz əsasən insanın təhlükə və ya qeyri-müəyyənlik qarşısında duyduğu intensiv qorxu hissini ifadə edir.
Antonimlər:
Cəsarət: Vahimənin əksidir. Cəsarət - qorxu və təhlükə qarşısında qətiyyətli olmaq, hərəkətə keçmək qabiliyyətidir. Cəsarət, vahimənin tam əksini təşkil edir və fərdin qorxu hisslərini idarə edərək risk qəbul etmək bacarığını göstərir. Cəsarət həm hərbi ədəbiyyatda, həm də gündəlik danışıq dilində geniş istifadə olunur. Məsələn, döyüş meydanında göstərilən qəhrəmanlıq cəsarətlə izah olunur. Gündəlik həyatda isə çətin vəziyyətlərdən çıxış yolu tapmaq üçün göstərilən qətiyyət də cəsarət kimi dəyərləndirilir.
Aləm bilir ki, səndə olan cəsarət, kişilik bizim heç birimizdə yoxdur (M.İbrahimov).
Səbir: Vahimənin əks tərəfi olaraq səbir, qorxu və narahatlıq hissini nəzarətdə saxlamaq, hər hansı bir hadisəyə səbirsizlik və həyəcanla deyil, sakit və nizamlı şəkildə yanaşmaqdır. Vahimə, daxili narahatlıq və qeyri-sabitlik yaradarkən, səbir müəyyən bir vəziyyətə sakit və düşünülmüş şəkildə yanaşmağı təmin edir. Səbr, həm gündəlik həyatda, həm də mürəkkəb vəziyyətlərdə özünü göstərən müsbət bir keyfiyyətdir.
Sükunət: Vahimənin əks tərəfi olaraq sükunət, daxili rahatlıq və sakitlik vəziyyətini ifadə edir. Vahimənin yaratdığı qarışıqlığın əksinə olaraq, sükunət əminlik, nəzarət və sakit bir zehin deməkdir. Sükunət daha çox ədəbi əsərlərdə, fəlsəfi mühakimələrdə və psixologiyada istifadə olunur. Məsələn, bir əsər qəhrəmanın daxili sükunətini, onun qorxularını üstələməsini təsvir edə bilər.
Tellini yenidən vahimə bürüdü. O qorxurdu (S.Hüseyn).