Yazı – qələm, qələm ucu, fırça və ya digər vasitələrlə müxtəlif səthlərə (kağız, daş, taxta və s.) işarələr, rəsmlər, simvollar və ya mətnlər çəkmək, yazmaq, həkk etmək prosesi və ya nəticəsi. Eyni zamanda, yazılmış mətn, əlyazma, əsər, ədəbi yaradıcılıq məhsulu kimi də başa düşülür. Yazı insanın informasiya ötürməsinin, fikirlərini ifadə etməsinin və tarixini qoruyub saxlamasının əsas vasitələrindən biridir.
Antonimlər:
Sözsüzlük
Yazının antonimi olaraq "sözsüzlük" termini əsasən ünsiyyət, təmsil və ifadə vasitələrinin olmaması və ya onlardan istifadə olunmaması kontekstində istifadə olunur. "Yazısız" ifadəsini tamamlayıcı məna əldə etmək üçün istifadə etmək olar. Bu, həm yazılı mətnin, həm də rəsmlərin, işarələrin olmaması demək ola bilər. Məsələn, ərazinin yazısız olması (heç bir işarənin, xəritənin olmaması) və ya bir əsərin sözsüzlüklü ifadə vasitəsi ilə yaradılması (məsələn, mimika, jest). Ədəbiyyatda, təsvirlərdə sözsüzlük hissini yaratmaq üçün istifadə olunur.
Şifahilik
Yazıya qarşı qoyulan "şifahilik" termini əsasən məlumat ötürmə üsuluna aiddir. Yazı yazılı formada ifadə olunursa, şifahilik isə söhbət, danışıq, mühazirə və s. vasitələrlə ötürülən informasiyanı təmsil edir. Dilçilikdə bu iki anlayış əsasən ədəbiyyat növlərini ayırmaq üçün istifadə olunur (məsələn, yazılı ədəbiyyat və şifahi xalq yaradıcılığı). Məişətdə isə yazılı mesaj əvəzinə şifahi söhbət aparılması mənasını verir.
Sükut
"Sükut" termini, yazıya daha çox metaforik mənada antonimdir. Yazı fikirlərin, hisslərin ifadəsinin bir formasıdırsa, sükut bu ifadənin olmaması, susma, danışmamaq deməkdir. Ədəbiyyatda sükut çox vaxt düşüncənin dərinliyinə işarə edir, gizli mənaların olduğunu göstərir. Məsələn, birinin sükutu onun razılığını, və ya əksinə, etirazını bildirə bilər. Bu mənada yazı və sükut qarşı-qarşıya qoyulmuş iki fərqli ünsiyyət strategiyası kimi qəbul edilə bilər.
Yazı insanın düşüncəsinin, duyğularının təcəssümüdür, sükut isə bəzən ondan da dərin bir məna daşıyır.