Arabaçılıq (ərəbcə "ərəbə" - araba sözündən törəmişdir) – əsasən heyvan gücü ilə hərəkət edən arabaların idarə edilməsi, təmiri və nəqliyyat xidmətlərinin göstərilməsi ilə bağlı sənət və peşədir. Tarixən, mal və əşyanın daşınmasında mühüm rol oynamış bu peşə, yol şəbəkəsinin inkişafından əvvəlki dövrlərdə əhali üçün həyati əhəmiyyət kəsb edirdi. Arabaçılar, dağlıq və düzənlik ərazilərdə yolların çətinliklərini nəzərə alaraq, mal və yük daşımaq üçün mühüm bir vasitə olmuşlar. Onların bacarığı və təcrübəsi həm yükün təhlükəsiz daşınmasını, həm də vaxtında çatdırılmasını təmin edirdi.
Arabaçılıq sadəcə yük daşımaqla məhdudlaşmırdı. Bu peşənin özünəməxsus bacarıq və biliklər tələb edən tərəfləri də vardı. Arabaların təmiri, təkərlərin dəyişdirilməsi, heyvanların qulluğu və idarə olunması, həmçinin müxtəlif hava şəraitində və coğrafi ərazilərdə yol tapmaq araçının və yükün təhlükəsizliyini təmin etmək üçün vacib idi. Arabaçılar yolun xüsusiyyətlərini, hava şəraitini, heyvanların fiziki vəziyyətini nəzərə alaraq öz işlərini planlaşdırır və yerinə yetirirdilər.
S.S. Axundovun misalında göstərildiyi kimi, "Nurəddinlə bərabər arabaçılığa getmişdi" ifadəsi, bir şəxsin bu sənətlə məşğul olmaq üçün, təcrübə qazanmaq məqsədilə başqasının yanına köməkçi kimi getməsini ifadə edir. Bu, araçılığın öyrənilməsinin usta-şağird münasibətləri çərçivəsində həyata keçirildiyini göstərir.
Müasir dövrdə avtomobil nəqliyyatının inkişafı ilə arabaçılığın əhəmiyyəti azalsa da, tarixi və mədəni irsin ayrılmaz bir hissəsi olaraq qalmaqdadır. Bu sənətin təmsilçiləri həm tarixi ənənələri qoruyurlar, həm də öz bacarıqlarını təcrübələrini gələcək nəsillərə ötürürlər. Bəzi hallarda isə, turizm sektorunda və ya tarixi mərasimlərdə özünəməxsus yer tutmaqdadır.