Ayə sözü Azərbaycan dilində əsasən "ayaq" sözünün köhnəlmiş, dialektal və ya şifahi nitqdə istifadə olunan bir formasıdır. Lüğətlərdə "ayaq" sözünün sinonimi kimi qeyd olunsa da, onun istifadəsi müasir ədəbi dildə məhduddur və əsasən xalq ədəbiyyatında, dialektlərdə və köhnə yazılı mənbələrdə rast gəlinir. "Ayə" sözü, "ayaq" sözündən fərqli olaraq, daha çox poetik və ya xalq ədəbiyyatına xas bir rəng daşıyır. Məşədi İbad misalında olduğu kimi, bu söz gündəlik nitqdə daha emosional və ya köhnə çağrışımı yaradır.
Məşədi İbadın "ayə" sözünü işlətməsi ilə bağlı olaraq, biz onun nitqinin xüsusiyyətlərini nəzərə almalıyıq. Mənşəcə Bakıdan olan Məşədi İbadın diksiyonu və dil xüsusiyyətləri onun danışığının rəngarəngliyini və canlılığını əks etdirir. Belə ki, "ayə"nin istifadəsi onun sadə, ancaq ifadəli nitq üslubuna uyğun gəlir. Bu kontekstdə, "ayə" sözü yalnız "ayaq"ın bir sinonimi deyil, həm də danışanın xarakterini və nitq mədəniyyətini göstərən bir vasitə kimi çıxış edir.
Ümumiyyətlə, "ayə" sözünün mənasını anlamaq üçün həm leksik mənasına, həm də istifadə edildiyi kontekstin xüsusiyyətlərinə diqqət yetirmək lazımdır. Yalnız "ayaq" kimi tərcümə etmək onun məna çalarlarını tam əks etdirmir. Sözün ifadə etdiyi emosional və stilistik xüsusiyyətlər də nəzərə alınmalıdır. Məsələn, verilmiş sitatda "ayə mənim eybim nədir?" deyərkən Məşədi İbad "ayağım mənim əyriliyim nədir?" deyəndən daha fərqli bir intonasiya və emosional rəng yaradır.
Ona görə də, "ayə" sözü "ayaq" sözünün sinonimi olmaqla yanaşı, şifahi nitq, dialekt və poetik üsluba xas olan bir variant kimi qəbul edilməli və müasir ədəbi dilin kontekstindən kənarda öyrənilməlidir.