Bədihəgü (ər. bədihə + fars. gü) sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yer tutan maraqlı bir birləşmədir. Əsasən şifahi nitqdə istifadə olunan bu söz, "bədihə" və "gü" komponentlərinin mənalarının birləşməsindən yaranır.
“Bədihə” ərəb mənşəli olub, ani, təbii, düşünmədən söylənən, improvizasiya edilən deməkdir. Ədəbiyyatda bədihə yaradıcılığı, şeir və nəsr əsərlərinin ancaq təbii istedad və ilhamla, öncədən hazırlıq olmadan yaradılması deməkdir. Sözün mahiyyətində sürət, sərbəstlik və təbii qabiliyyət gizlidir.
“Gü” isə farsca mənşəli olub, "qüvvə", "güc", "qüdrət" mənalarını verir. Bu söz, hər hansı bir işin icrasında, bir hadisənin baş verməsində mövcud olan enerjini, qüvvəni bildirir.
Beləliklə, bədihəgü sözü, bədii yaradıcılıqda, xüsusilə də şeir və nəsr sahəsində, ani, təbii qabiliyyətlə, güclü istedad və ilhamla yaradılan əsərlər üçün işlədilir. Bu söz, sadəcə "bədihə ilə yaradılan əsər" mənasını verməklə kifayətlənməyib, yaradıcılıq prosesinin arxasında duran güclü, təbii qabiliyyəti də vurğulayır. Yəni, sözügedən əsərin sadəcə bədihə deyil, həm də böyük bir istedadın, qüvvənin məhsulu olduğunu ifadə edir.
Qeyd etmək lazımdır ki, bədihəgü sözü ədəbi dilin normativ lüğətlərində hələ geniş yayılmamışdır, ancaq şifahi nitqdə və xüsusən də ədəbiyyatşünaslar arasında tez-tez istifadə olunur. Bu da onun Azərbaycan dilinin ifadə imkanlarının zənginliyinin gözəl bir nümunəsidir.