Bəhcət (ərəbcə) sözü, Azərbaycan dilində əsasən iki əsas mənada işlədilir:
1. Gözəllik: Bu mənada bəhcət, sadəcə gözlə görülən fiziki gözəlliyi deyil, daha geniş bir məfhumu əhatə edir. Nəfislik, zəriflik, kamillik, təravət, göz oxşayıcılıq, həmçinin mənəvi gözəllik kimi keyfiyyətləri özündə birləşdirir. Məsələn, bir çiçəyin, bir mənzərənin, bir insanın, hətta bir əsərin bəhcəti haqqında danışmaq olar. Bu, gözlə görülən bir şeydən daha çox, duyğulara təsir edən, estetik zövqü oxşayan bir keyfiyyətdir. Bəhcət, sadəcə gözü qamaşdıran parlaqlıq deyil, həm də uyğunluq, harmoniya və incəlikdir.
2. Şadlıq, sevinc, fərəh: Bu mənada isə bəhcət, daxili bir hal, ruhun xoş duyğularla dolması deməkdir. Bu, bir hadisədən, bir şəxsdən, ya da ümumiyyətlə həyatdan alınan dərin bir məmnuniyyət, səadət hissidir. Sevincin, fərəhin ən yüksək dərəcəsini ifadə edir. Bəzən, bu mənada “bəhcətə gəlmək”, “bəhcət içində olmaq” kimi ifadələr də işlədilir ki, bu da insanın daxili səadət və xoşbəxtliyini vurğulayır. Şeirin misrasında da ifadə olunduğu kimi, “bəhcət”, şairin yaradıcılıq sevincini, şeir yazmaqdan aldığı zövqü ifadə edir.
Ümumilikdə, bəhcət sözü, gözəlliyi və sevinci, zahiri və batini harmoniyasını özündə birləşdirən, zəngin mənalı bir sözdür. Ədəbiyyatda, incəsənətdə və gündəlik danışıqda daha canlı və ifadəli bir təsir yaratmaq üçün işlədilir.