Biqal (sıf.) [fars. bi… və ər. qal] Köhnəlmiş bir sözdür. Əslində iki hissədən ibarətdir: fars mənşəli "bi-" (bəzən "bə-" şəklində də işlənir) əkslik bildirən ön şəkilçisi və ərəb mənşəli "qal" (qəlyam, qiyam) sözündən törəmişdir. Bu sözün əsl mənası "qalxmayan", "fəryad etməyən", "səs-sözdən uzaq", "sakit", "səs-küysüz" deməkdir. Yəni, özünü göstərməyən, əsəbiyyət və qəzəb göstərməyən, sakit və təmkinli davranan şəxsi xarakterizə edir.
Müasir Azərbaycan dilində nadir hallarda işlənsə də, "biqal" sözü ədəbiyyat əsərlərində, xüsusilə də köhnə ədəbiyyat nümunələrində rast gəlinir. Sözün köhnəliyi onun ifadə etdiyi mənanın zənginliyinə kölgə salmır. "Biqal adam" ifadəsi, sadəcə sakit və səssiz bir insanı deyil, həm də nəzakətli, təmkinli, sakit davranışları ilə seçilən, özünü ələ alan, ehtiyatlı və mülayim insanı təsvir edir. Sözün kontekstə görə, həm müsbət, həm də neytral məna daşıya biləcəyini qeyd etmək vacibdir. Məsələn, həddindən artıq sakitlik və susqunluq da biqallıq kimi qəbul edilə bilər.
Verilən misalda, "Mən Hacı Abtalıbdan, külfətindən bir pislik görməmişəm və eşitməmişəm, biqal adamdırlar" cümləsində "biqal" sözü Hacı Abtalıbın sakit, təmkinli və zərərsiz təbiətini vurğulayır. Bu isə sözün müsbət mənada işləndiyini göstərir.