Boyasız sifəti əsasən iki mənada işlənir. Birinci və daha zahiri mənası rəngsizliyi ifadə edir. Yəni, hər hansı bir rəngin tətbiq olunmadığı, təbii və ya ilkin halında qalmış bir şeyin vəziyyətini bildirir. Bu, həm fiziki obyektlərə (məsələn, "boyasız divar", "boyasız taxta"), həm də daha metaforik mənalarda istifadə oluna bilər. Məsələn, bir şəkilin boyasız olması onun rənglənməmiş, eskiz halında qalması deməkdir.
İkinci mənası isə daha məcazi və dərin bir anlam daşıyır. Bu mənada "boyasız" sözü təmizlik və saflığı ifadə edir. Bu, xüsusilə insan xarakteri və davranışı ilə bağlı kontekstlərdə işlədilir. "Boyasız ürək" deyərkən, riyakarlıqdan, ikiüzlülükdən uzaq, səmimi və dürüst bir insanı nəzərdə tuturuq. Bu mənada "boyasız" sözü, heç bir süni element və ya gizli niyyət olmadan təbii və açıq-aşkar olan hər şeyi təsvir edir. Mənəvi təmizlik, sadəlik və səmimiyyət kimi müsbət keyfiyyətləri əks etdirir.
Beləliklə, "boyasız" sözü həm fiziki görünüşə, həm də mənəvi keyfiyyətlərə aid olaraq istifadə olunan, ikiqat məna daşıyan maraqlı bir sifətdir. Onun mənası kontekstdən asılı olaraq dəyişsə də, hər iki halda da bir növ təbii və ya ilkin hala işarə edir.