Cadu (fars. سحر - sehr) sözü, Azərbaycan dilində əsasən sehr və sehrbazlıq mənasında işlənir. Lakin bu sadə tərif, cadunun zəngin mədəni və tarixi kontekstini tam əks etdirmir. Cadu, sadəcə sehrli hərəkətlərin icrası deyil, gizli qüvvələrə, ruhlara və ya tanrılara müraciət etməklə istənilən nəticəni əldə etmək cəhdidir. Bu, əsrlər boyu müxtəlif mədəniyyətlərdə fərqli şəkildə təfsir olunmuş və təsvir edilmiş mürəkkəb bir fenomendir.
Cadu anlayışı, sehrli ritualların, sehrli əşyaların (məsələn, sehrli dəstələr, tılsımlar) və sehrli sözlərin (dualar, sehrlər) istifadəsini əhatə edir. Bu vasitələrlə həm müsbət, həm də mənfi nəticələr əldə etmək mümkün hesab olunur. Müsbət cadu, xəstəliklərin müalicəsi, bərəkət gətirmək, qorunmaq və s. kimi məqsədlər üçün istifadə olunur. Mənfi cadu isə, zərər vurmaq, bədbəxtlik gətirmək, nifrət yaratmaq və ya insanları nəzarət altına almaq üçün istifadə oluna bilər.
Azərbaycan ədəbiyyatında və folklorunda cadu mövzusu geniş yer almışdır. Xalq nağıllarında, dastanlarda və şeirlərdə cadugər obrazı müxtəlif çalarlarda təsvir olunmuşdur. Bəzi əsərlərdə cadugərlər pis və təhlükəli varlıqlar kimi, bəzilərində isə hikmətli və güclü şəxslər kimi təqdim olunurlar. Gətirilən misal da, dərvişin cadusunun hikmətinin olduğunu vurğulayır ki, bu da cadunun sadəcə mənfi bir hadisə olmadığını göstərir.
Qeyd etmək lazımdır ki, cadu anlayışı, elmi baxımdan sübut olunmamış bir fenomendir və çox vaxt inanc və əfsanələrə əsaslanır. Ancaq tarixi və mədəni kontekstində cadunun insan həyatında mühüm rol oynadığını və dünyanı dərk etmək yollarından birini təşkil etdiyini inkar etmək olmaz.