Canan (fars. جَنّان) sözü Azərbaycan dilində sevgili, yar, dilbər, məhbubə mənalarında işlənir. Lüğətlərdəki qısa izah, bu zəngin mənanı tam əks etdirmir. Canan sadəcə bir sevgili deyil, həm də ruhun can verdiyi, varlığın mənasını verən, həsrətini çəkdiyin, həyatını ona bağladığın, qəlbinin sultanı olan insandır. Bu, sadəcə sevgi deyil, dərin bir bağlılıq, bəzən hətta ilahi bir əlaqə duyğusunu ifadə edir.
Füzuli'nin misrasında göstərildiyi kimi, canandan ayrılıq böyük bir əzabdır; "Fələk ayırdı məni cövr ilə cananımdan". Bu, faciəvi bir qırılma, bir qədər də taleyin zalımlığı kimi qəbul edilir. Canana qovuşmaq isə ən böyük arzu, ən əziz istəkdir. "Nə xoşdu canana canı yetirmək; Doyunca tamaşa eləyib ölmək" misrasında ifadə olunduğu kimi, canana qovuşmaq hətta ölümdən sonra da bir xoşbəxtlik vəd edir. Bu, sevginin sonsuzluğunu, cananın ölümdən sonrakı həyata qədər davam edən təsirini göstərir.
Canan sözünün farsca kökünün "cənnət"lə (جَنّت) əlaqəsi də diqqət çəkir. Bu əlaqə, cananın insana cənnət kimi bir xoşbəxtlik, səadət və rahatlıq gətirdiyini ifadə edə bilər. Beləliklə, canan yalnız bir sevgili deyil, həm də ruhani bir kamilliyin, mənəvi bir varlığın simvoludur.
Ümumiyyətlə, "canan" sözü Azərbaycan ədəbiyyatında dərin mənalı, poetik bir ifadədir. O, sevginin, həsrətin, vəfanın və sonsuzluğun simvoludur. Bu sözün istifadəsi, əsərin poetik və emosional səviyyəsini yüksəldir.