Cavid (fars mənşəli) sözü əsasən iki əsas mənaya malikdir: sifət və zərf kimi işlənir. Sifət kimi istifadə edildikdə "əbədi", "daimi", "həmişəyaşar", "ölməz" mənalarını verir. Bu, zamanın axarına boyun əyməyən, sonsuza qədər davam edən bir varlığın, anlayışın və ya hissin təsvirinə işarə edir. Sözün zərf kimi istifadəsi isə həmin əbədilik, daimi olma xüsusiyyətini bir hərəkətə, vəziyyətə və ya hadisəyə aid edir.
Misal olaraq, ədəbiyyatda tez-tez rast gəlinən "cəvidan" sözü ilə əlaqəli olduğunu qeyd etmək lazımdır. "Cəvidan" sözü də "cavid" sözündən törəmişdir və eyni mənaları ifadə edir, lakin daha möhtəşəm və əzəmətli bir təsiri vardır. "Cavid" sözünün kökü olan Fars dilindəki əsas məna "əbədi həyat"ı ifadə edir. Bu məna, həm mənəvi, həm də fiziki olaraq sonsuzluq, ölümsüzlük anlayışını əhatə edir.
Verilən şeir misalında olduğu kimi, "Cavid" sözü bir obrazın, və ya duyğunun əbədi, unudulmaz xarakterini vurğulamaq üçün istifadə olunur. "Meydir ləbi, əmma bu meyin nəşəsi cavid; Güldür üzü, amma bu gülün var bəqası" misrasında "cavid" sözü, gözəlliyin, həyatın qısa olmasına baxmayaraq, onun təsiri və xatirəsinin əbədi olmasına işarə edir. Beləliklə, "cavid" sadəcə bir söz deyil, həm də bir şeirə, bir əsərin estetik təsirinə dərinlik əlavə edən bir poetik vasitədir.
Qısacası, "cavid" sözü zamanın sərhədlərini aşan, əbədilik və daimi olma hissini ifadə edən güclü bir söz olub, ədəbiyyatda və gündəlik həyatda müxtəlif kontekstlərdə istifadə olunur. Onun mənası, sadəcə lüğətdəki tərifdən daha çox, poetik və fəlsəfi bir dərinliyə malikdir.