Cəh-cəh - Azərbaycan dilində, əsasən quşların səslərinə istinadən istifadə olunan bir söz olub, xoş və şən bir səsi ifadə edir. Lüğətlərdə "quşların ötərkən çıxardıqları xoş səs" kimi tərifini görürük, lakin bu tərif sözün ifadə etdiyi canlılığı və rəngarəngliyi tam əks etdirmir. Cəh-cəh sadəcə bir "səs" deyil, təbiətin canlılığının, quşların şənliyinin və həyat enerjisinin ifadəsidir. Sözün özü də səsin ritmini və melodikliyini əks etdirir; "cəh" hərflərinin bir-birinin ardınca təkrarlanması, quşların ötüşünün davamlılığını və axıcılığını xatırladır.
Cəh-cəh, şeirlərdə, nağıllarda və ədəbi əsərlərdə tez-tez istifadə olunan bir söz olub, əsərlərə musiqi və rəng qatır. Məsələn, "Quşlar… cəh-cəh ilə min cürə nəğmələr oxuyub, meşəni sədala…" misalında olduğu kimi, cəh-cəh sözü, quşların müxtəlif və gözəl səslərini, meşənin canlılığını və harmoniyasını canlandırır. Sadəcə bir səs təsviri olmaqdan kənara çıxaraq, təbiətin gözəlliyini və ruhun rahatlığını simvolizə edir.
Cəh-cəh sözünün istifadəsi, mətnlərə duyğu və təravət gətirir. Bu sözü oxuyarkən, insan özünü sanki meşədə, quşların şən səsləri arasında hiss edir. Sözün fonetik quruluşu da onun mənasını tamamlayır; xoş, yüngül və şən bir təəssürat yaradır. Beləliklə, cəh-cəh, sadə bir söz olmaqdan kənara çıxaraq, ədəbiyyatda və gündəlik dilçiliyimizdə zəngin bir məna daşıyır.