Çəng (çəng₃) – fars mənşəli bir sözdür və formaca arfaya bənzəyən qədim Şərq simli musiqi alətlərindən biridir. Arfanın daha kiçik və bəzən daha sadə bir forması kimi təsəvvür edilə bilər. Tarix boyu müxtəlif mədəniyyətlərdə, xüsusilə də İran, Orta Asiya və Yaxın Şərq ölkələrində geniş yayılmışdır. Çəngin dəqiq yaranma tarixi məlum olmasa da, min illər öncədən istifadə olunduğuna dair sübutlar mövcuddur.
Musiqi tarixçiləri çəngin müxtəlif formalarını və ölçülərini qeyd edirlər. Bəzi çənglər daha çox səs çıxarmaq üçün daha çox simə sahib olarkən, bəziləri daha sadə və az simli olurdu. Simlərin sayı və düzülüşü, çəngin ümumi ölçüləri və istifadə olunan materialı səs tonunu və ümumi musiqi imkanlarını müəyyən edirdi. Çəngin, ümumiyyətlə, oturan vəziyyətdə çalındığı qeyd olunur. Musiqiçilər çəngin simlərini barmaqları ilə çalırdılar və bu, səsinin incəlik və rəngarəngliyini təmin edirdi.
Ədəbiyyatda çəng tez-tez romantik və lirik bir atmosfer yaratmaq üçün istifadə olunur. Səs tembrinin gözəlliyi və ifadəliliyi, onu şairlərin və yazıçılarının əsərlərində məşhur bir simvol halına gətirmişdir. Misal olaraq, verilən misrada ("O yanda Sədi vəquranə çöhrəsilə baxar; Bu yanda nayü dəfü çəng kainatı y") çəng, musiqinin və əyləncənin bir simvolu kimi təsvir olunmuşdur. Bu, çəngin musiqinin mahiyyətinə və hətta kainatın harmoniyasına olan bağlılığı ifadə edir.
Qısaca, çəng sadəcə bir musiqi aləti deyil, həm də zəngin tarixə, mədəniyyətə və incəsənətə malik bir mirasdır. Onun səsi, bir çox mədəniyyətin musiqi tarixində əbədi olaraq iz buraxmışdır.