Davaçı sözü, Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində əsasən "dava-dərman hazırlayan və satan adam" kimi tərif olunur. Lakin bu tərif, tarixi kontekstdən və sözün istifadə sahəsindən asılı olaraq, daha geniş və dəqiq bir şəkildə izah edilə bilər.
Keçmişdə, xüsusilə də tibb elminin inkişaf etmədiyi dövrlərdə, davaçı həm dərman bitkilərini toplayıb emal edən, həm də müxtəlif xəstəliklərə qarşı sadə dərmanlar hazırlayıb satan bir şəxs idi. Onlar, əsasən ənənəvi tibb üsullarına əsaslanaraq, bitkilərin müalicəvi xüsusiyyətlərindən istifadə edirdilər. Beləliklə, davaçı həm bitkiçi, həm də aptekarın funksiyalarını özündə birləşdirirdi.
Sözün istifadəsində maraqlı bir cəhət də onun müasir dövrdəki mənasının dəyişməsidir. Hazırda "davaçı" sözü nadir hallarda istifadə olunur və əsasən köhnə ədəbiyyat əsərlərində rast gəlinir. Müasir dövrdə dərman hazırlayan və satan şəxslər əczaçı adlanır. Lakin, "davaçı" sözü tarixi bir iz buraxaraq, keçmişin tibb təcrübəsinin və ənənəvi müalicə üsullarının canlı bir təcəssümüdür.
P. Makulun misalında göstərilən "Səttarxandan sonra Əli davaçı danışmağa başladı" cümləsi, Əlinin həm dərman haqqında bilikli, həm də müəyyən sosial statusa malik bir şəxs olduğunu göstərir. Çünki o dövrün ictimai həyatında, davaçıların müəyyən bir nüfuz və hörməti vardı.
Yekun olaraq, "davaçı" sözünün mənası sadəcə dərman satan adamla məhdudlaşmır. O, tarixi, sosial və mədəni kontekstə bağlı olaraq daha geniş və zəngin bir məna daşıyır.