Dəfçi: Azərbaycan dilinin zəngin mədəniyyətini əks etdirən bu söz, əsasən dəf musiqi alətinin ifaçısını ifadə edir. Sadəcə "dəf çalan adam" deməkdən daha çox, dəfçinin ifasında həm sənətkarlıq, həm də duyğu ifadəsinin olduğunu nəzərə almaq lazımdır. O, sadəcə ritm yaradan deyil, əslində bir hekayə danışır, bir duyğunu təcəssüm etdirir.
Dəfçinin ifası zamanı bədəninin mövqeyi də önəmlidir. Mətndə göstərildiyi kimi, "dəfçi döşünü irəli verib başını dik tutaraq, dəfin qabırğasına döşəyirdi" ifadəsi, dəf çalmanın yalnız əl hərəkətləri ilə deyil, bədənin tam bir iştirakı ilə gerçəkləşdiyini vurğulayır. Bu, ifaçı ilə alət arasında olan sıx əlaqəni, səsin dərinliklərindən çıxışını və ifaçıdakı emosiyaların tamaşaçıya səs vasitəsi ilə ötürülməsini göstərir.
Beləliklə, dəfçi yalnız bir peşə deyil, həm də bir sənət, bir ifadə vasitəsidir. O, dəfin səsini duyğularla bəzəyərək, həm musiqi, həm də poeziyanın bir qovuşma nöqtəsini təmsil edir. Dəfçinin hərəkətləri, ifası, hətta dəfə toxunma üsulu belə onun sənətinin və ifadə bacarığının bir göstəricisidir.
Tarix boyu dəfçilər Azərbaycan mədəniyyətində müxtəlif mərasimlərdə, bayramlarda, toylarda və yas mərasimlərində öz yerlərini tutmuş, muğam ifasında və xalq musiqisində əvəzsiz rol oynamışlar. Bu səbəbdən də "dəfçi" sözü sadəcə bir ifadədən daha artıq bir mədəni irsi, bir tarixi və sosial əhəmiyyəti özündə birləşdirir.