Dərgah (fars. درگاه) sözü Azərbaycan dilinə fars dilindən keçmişdir və əsasən iki əsas mənada işlənir. Birinci mənası, əzəmətli və hörmətli bir şəxsin, sultanın, şahın və ya digər nüfuzlu birinin yaşayış yeri, sarayı və ya iqamətgahını ifadə edir. Bu mənada dərgah, sadəcə bir bina deyil, həm də orada yaşayan şəxsin gücünü, nüfuzunu və əzəmətini simvolizə edir. Sözün bu mənası tarixi mənbələr, ədəbiyyat nümunələri və xalq arasında geniş yayılmış ifadələrdə aydın şəkildə görünür. Məsələn, "şahın dərgahı" ifadəsi həm şahın sarayını, həm də onun hakimiyyətini təmsil edir.
Dərgahın ikinci, daha metaforik mənası isə müqəddəs bir şəxsin, xüsusilə də pirin və ya müqəddəs sayılan bir insanın məqbərəsi və ya ziyarətgahını bildirir. Bu mənada dərgah, yalnız fiziki bir bina deyil, həm də ruhani bir mərkəz, dua və təvəccüh yeridir. Bu mənada dərgah, həm fiziki, həm də ruhani səviyyədə müqəddəs bir məkana çevrilir və ziyarətçilər üçün əhəmiyyətli bir yer olur. Bu mənada "müqəddəs dərgah" ifadəsi müqəddəs sayılan bir şəxsin qəbri ətrafındakı kompleksi ifadə edir.
Hər iki mənada dərgah sözü, həm fiziki bir məkanı, həm də oranın ruhani və ya sosial əhəmiyyətini ifadə edərək, sözün əsas mənasına bir çox mənalı təfərrüatlar əlavə edir. "Dərgahda qəbul olunmaq", "dərgahın qapısından keçmək" kimi ifadələr, həm fiziki giriş, həm də nüfuzlu bir şəxsə yaxınlaşmağı, onun qayğısına qalmağı və ya onun hökmü altında olmağı bildirir. Beləliklə, "dərgah" sözü yalnız bir məkan deyil, həm də güc, nüfuz, müqəddəslik və hətta sosial iyerarxiyanın bir simvolu kimi təqdim olunur. Xaqani şeirindən götürülən misal da bu geniş mənaların şeirə necə zənginlik gətirdiyini göstərir.