Dilbəstə (fars. dil-bəstə) – klassik ədəbiyyatımızda tez-tez rast gəldiyimiz bir sözdür. Sadəcə "könlü bağlı, ürəyi bağlı" mənasından daha çox şey ifadə edir. Əslində, "dilbəstə" dərin və çoxşaxəli bir duyğunu əks etdirir.
Bu söz sadəcə sevgiyə deyil, həm də həsrətə, vəfaya, özünəməxsus bir bağlılığa işarə edir. Bir insana, bir əşyaya, bir yada, bir xatirəyə olan dərin və qırılmaz bağlılıq "dilbəstəlik" kimi təsvir oluna bilər. Bu bağlılıq o qədər güclüdür ki, sanki insanın dili, sözləri bu bağlılığı ifadə etməkdən aciz qalır, onu ifadəyə gətirə bilmir. Bu da sözün "dilbəstə" adlandırılmasının əsas səbəbidir.
"Aşıq, vurğun" ifadələri dilbəstəliyin yalnız bir tərəfini, daha doğrusu, birinci baxışda görünən tərəfini əks etdirir. Lakin dilbəstəlik daha geniş, daha mürəkkəb və daha çox qatmanlı bir duyğudur. Sevgi, həsrət, ehtiram, hətta dərin bir kədər və ya nostalji də dilbəstəliyə səbəb ola bilər. Əsərlərdə dilbəstə olan qəhrəmanlar yalnız sevdiklərinə deyil, Vətənə, inana, ideala da dərin bağlılıq göstərə bilərlər.
Beləliklə, "dilbəstə" sözü sadəcə bir lüğət mənasından kənara çıxaraq, ədəbiyyatımızda zəngin məna yükü daşıyan, dərin duyğuları əks etdirən, şairlərin və yazıçılarının əsərlərinə özünəməxsus bir əzəmət və incəlik qatan bir söz kimi yer tutur.