Dilnəvaz (farsca mənşəli) sözü klassik Azərbaycan ədəbiyyatında geniş istifadə olunan bir sifətdir. Əslində, sadəcə "xoş" demək deyil, daha dərin bir məna ehtiva edir. "Dilnəvaz" sözü, söhbətinin, sözünün, hətta davranışlarının insanın ruhuna, qəlbinə xoş təsir etməsini, onu fəth etməsini ifadə edir. Bu, sadəcə xoşagəlməzlikdən daha çox, dinləyənin qəlbində xoş duyğular yaratmaq, onu valeh etmək bacarığını bildirir.
Sözün kökünə nəzər salsaq, "dil" və "nəvaz" komponentlərinin birləşməsindən əmələ gəldiyini görərik. "Nəvaz" "xoş", "sevimli", "məhəbbətli" mənalarını verir. Beləliklə, "dilnəvaz" "dili xoş", "sözü xoş", "söhbəti xoş" mənasını qazanır. Lakin bu məna sadəcə səthi bir təsvirdir. "Dilnəvaz" şəxs özünəməxsus bir cazibəyə, sehrli bir təsir gücünə malikdir. Onun sözləri musiqi kimi qulağa xoş gəlir, söhbəti insanı özünə cəlb edir və onu xoşbəxt edir.
Məsələn, "Onun söhbətləri musiqi nəğmələrindən dilnəvaz və sevimlidir" cümləsində "dilnəvaz" sözü söhbətin sadəcə xoş deyil, həm də musiqi kimi təsirli, ruhani bir keyfiyyətə malik olduğunu vurğulayır. Bu, şairin ifadə qabiliyyətinin, söz seçiminə olan bacarığının və dinləyicisi üzərində yaratdığı sehrli təsirin bir göstericisidir.
Yekun olaraq, "dilnəvaz" sadəcə lüğətlərdə qeyd olunan mənadan daha dərin və zəngin bir mənaya malikdir. Bu, şairanə bir söz olaraq, insanın qəlbinə dəyən, onu və ruhunu oxşayan insan və ya söhbət üçün istifadə olunur. Onun sözlərində bir mahiyyət və sənət var. Bu sözü istifadə edən zaman insanın ifadə gücü və sənətkarlığı ön plana keçir.