Dilsuz (fars mənşəli) sifəti, ədəbi dilin klassik nümunələrində geniş istifadə edilən və zəngin məna çalarlarına malik bir sözdür. Ənənəvi mənası "ürəkyandıran", "çox təsirli" kimi ifadə olunsa da, onun anlamı daha dərin və çoxşaxəlidir.
Füzuli misalında olduğu kimi, "dilsuz" sadəcə güclü emosiyalar ifadə etmir. O, həm də ifadə olunan hisslərin daxili, gizli, sözlə ifadə olunmayan bir tərəfini vurğulayır. Daşların içində gizli olan bir od kimi, "dilsuz" eşq, açıq şəkildə ifadə olunmayan, lakin dərin və güclü olan bir hiss və ya hadisəni təsvir edir. Bu, susqunluq, sükut içində gizlənən, lakin varlığı ilə hər şeyi əhatə edən bir qüvvətə işarə edir.
Beləliklə, "dilsuz" sadəcə bir hissin gücünü deyil, həm də onun ifadə olunma formasını, gizliliyin, susqunluğun, sükutun ifadəliliyi ilə əlaqələndirir. Bu, yalnız klassik ədəbiyyatda deyil, həm də müasir dilin estetik təsvirlərində zəngin bir ifadə vasitəsi kimi istifadə oluna bilər. "Dilsuz" kədər, həsrət, sevgi və ya digər güclü emosiyaların ifadəsində, sözlərin çatışmadığı bir duyğunu ifadə etmək üçün ideal bir seçimdir.
Ona görə də, "dilsuz" sözünün mənasını yalnız "ürəkyandıran" və ya "təsirli" olaraq məhdudlaşdırmaq səhv olardı. Onun dərinliyinə, gizliliyinə və ifadənin orijinalına işarə edən bir söz kimi təsəvvür etmək lazımdır. Bu, sözün bədii təsvir imkanlarını daha da genişləndirir və onu ədəbi dil üçün unikal və dəyərli edir.