Dilucu sifəti, dilçiliyə aid olaraq, dil ucunun fəal iştirakı ilə əmələ gələn səsləri və ya artikulyasiya hərəkətlərini təsvir edir. Bu, sadəcə olaraq dil ucunun səsin yaradılmasında iştirak etdiyini deyil, həm də onun bu prosesdə əsas rol oynadığını vurğulayır. Belə səslərin əmələ gəlməsində dil ucunun mövqeyi, hərəkəti və təzyiqi mühüm əhəmiyyət kəsb edir.
Dil ucu səslərinin təsnifatı dilçilikdə xüsusi əhəmiyyət daşıyır. Bu səslər dilin ön və ya arxa hissəsinin, həmçinin dodaqların iştirakı ilə birlikdə müxtəlif fonetik xüsusiyyətlərə malik ola bilər. Məsələn, /t/, /d/, /n/, /l/, /r/ kimi səslər dil ucu səslərinə aiddir və onların artikulyasiyası zamanı dil ucunun alveol (dişlərin arxasındakı sərt damaq hissəsi) və ya dişlərə toxunması, ya da onlara yaxınlaşması müşahidə olunur. Bu toxunma və yaxınlaşmanın intensivliyi, müddəti və yerinə görə səslərin fonetik xüsusiyyətləri fərqlənir.
Dil ucu səslərinin öyrənilməsi fonetika və fonologiya sahələrində mühüm rol oynayır. Dil ucu səslərinin artikulyasiyasını araşdırmaqla, müxtəlif dillərin fonetik sistemlərinin quruluşu, səs dəyişmələri və səs qanunları daha yaxşı başa düşülə bilər. Həmçinin, dil ucu səsləri ilə əlaqəli nitq pozuntularının diaqnozu və müalicəsi üçün də bu biliklərdən geniş istifadə olunur. Məsələn, dil ucunun düzgün işləməməsi nəticəsində səslərin tələffüzündə çətinliklər yaranır ki, bu da loqopedik müdaxilələr tələb edə bilər.
Ümumiyyətlə, "dilucu" termini dilçiliyin əsas anlayışlarından biri olaraq, səs əmələ gəlmə prosesini daha dəqiq və ətraflı təsvir etməyə imkan verir və bu sahədə aparılan elmi tədqiqatların dəqiqliyini artırır.