Duyğu, insanın və ya heyvanın ətraf aləmi və öz daxili dünyasını qavramasına, dərk etməsinə imkan verən mürəkkəb bir prosesdir. Bu, sadəcə bir hiss deyil, həm də qavranılan məlumatın beyində işlənməsi və təfsir edilməsi nəticəsidir. Duyğu, obyektiv gerçəkliyin subyektiv təcəssümüdür; yəni, hər kəs eyni hadisəni fərqli şəkildə duyub dərk edə bilər.
Duyğunun birinci əsas tərəfi obyektiv aləmin hadisələrini qavrama və hiss etmə qabiliyyətidir. Bu, duyğu orqanları (göz, qulaq, burun, dil, dəri) vasitəsilə baş verir. Duyğu orqanları ətraf mühitin fiziki və kimyəvi siqnallarını qəbul edərək onları sinir impulslarına çevirir və beyinə ötürürlər. Beyin isə bu impulsları işləyərək, bizə ətraf aləmi - rəngləri, səsləri, qoxuları, dadları və toxunmaları - dərk etməyə imkan verir. Bu proses sadəcə "hiss etmək"dən çox daha mürəkkəbdir; məsələn, bir rəngi görmək sadəcə işıq dalğalarını qəbul etmək deyil, həm də beyinin bu dalğaları "qırmızı", "yaşıl" kimi kateqoriyalara təsnif etməsidir.
Duyğunun ikinci əsas tərəfi isə öz hissləri və təəssüratları əsasında bir şeyi qavrama və dərk etmə qabiliyyətidir. Bu, daha çox subyektiv bir proses olub, insanın keçmiş təcrübələri, inancları, gözləntiləri və emosional vəziyyəti tərəfindən formalaşır. Eyni hadisəyə fərqli insanlar fərqli duyğularla yanaşa bilər; məsələn, yağış birinə kədər, digərinə isə rahatlıq hissi verə bilər. Bu subyektivlik, duyğunun sadəcə bir qavrama prosesi deyil, həm də bir təfsir və qiymətləndirmə prosesi olduğunu göstərir.
Beləliklə, duyğu insanı ətraf aləmlə əlaqələndirən, onu dərk etməsinə və dünyanı özünəməxsus şəkildə yaşamasına imkan verən mürəkkəb və çoxcəhətli bir prosesdir. Duyğuların öyrənilməsi fəlsəfədən psixologiyaya, neyrobiologiyaya qədər bir çox elmi sahəni əhatə edir və insan təbiətinin anlaşılması üçün əsas rol oynayır.