Əliaçıqlıq (ərəb. əl + açıq + lıq) - insanın maddi və mənəvi nemətlərini, köməyini, dəstəyini ehtiyacı olanlarla, yaxınları və ya tanımadığı insanlarla səxavətlə bölüşməyə olan meyli, xasiyyətidir. Sadəcə pul və mal-mülkün səxavətlə paylanması deyil, əliaçıqlıq daha geniş bir anlayışı əhatə edir. Bu, öz vaxtını, biliyini, bacarığını, hətta emosional dəstəyini ehtiyacı olanlarla bölüşmək kimi müxtəlif formada özünü göstərə bilər. Əliaçıqlıq, comərdlik və səxavətlə əlaqəli olsa da, onlardan bir qədər fərqlənir. Comərdlik daha çox maddi nemətlərə yönəlmiş ikən, əliaçıqlıq daha geniş spektrdə özünü büruzə verir.
Əliaçıqlıq müsbət bir xarakter xüsusiyyəti olub, cəmiyyətin inkişafına, insanlarla münasibətlərin möhkəmlənməsinə, qarşılıqlı etimadın artmasına müsbət təsir göstərir. Əliaçıq insanlar ətrafındakıların hörmətini qazanır, dostluq və sevgi əlaqələri qurmaqda daha uğurlu olurlar. Onların həyatları, əksər hallarda, mənalı və daha xoşbəxt olur, çünki başqalarına kömək etməkdən aldığı məmnunluq hissi özlərində də müsbət duyğular yaradır.
Tarix boyu əliaçıqlıq böyük insanlar üçün əsas xüsusiyyətlərdən biri olmuşdur. Çoxlu əsərlərdə, əfsanələrdə və dastanlarda əliaçıqlıq igidlik, şücaət, ədalət kimi digər müsbət xüsusiyyətlərlə birlikdə tərənnüm olunmuşdur. “Nəbinin igidliyi, əliaçıqlığı dillərdə dastan olur” misalında olduğu kimi, əliaçıqlıq insanın xatirəsində əbədi olaraq qalır və nəsildən-nəslə ötürülür.
Lakin əliaçıqlığın həddindən artıq olması bəzən özünə zərər verə bilər. Əgər insan əliaçıqlığı öz ehtiyaclarını qurban vermək hesabına edirsə, bu artıq sağlam deyildir. Ona görə də, əliaçıqlığın sərhədlərinin bilinməsi və balansın saxlanması vacibdir. Həqiqi əliaçıqlıq özünü qurban vermək hesabına deyil, ürəkdən gələn bir istəklə, səxavətlə həyata keçirilməlidir.