Əşirət sözü ərəb mənşəli olub, qədim zamanlardan bəri müxtəlif dillərdə, o cümlədən Azərbaycan dilində geniş yayılmış bir termindir. Lüğətlərdə sadəcə "bir əsildən törəyib birlikdə yaşayan və köçəri (bədəvi) həyat sürən ailələr toplusu; qəbilə, oymaq" kimi izah olunsa da, əşirətin mənası daha zəngin və çoxşaxəlidir.
Əşirət sadəcə bir neçə ailənin bir araya gəlməsi deyil, əksinə, ümumi əcdadı, tarixi, mədəniyyəti, adət-ənənələri, hətta özünəməxsus dil xüsusiyyətləri ilə bir-birinə bağlı olan, böyük və mürəkkəb sosial quruluşdur. Birgə yaşayış, qohumluq əlaqələri və müştərək mənafelər üzərində qurulan əşirət üzvləri arasında güclü sosial bağlar mövcuddur. Bu bağlar qan qohumluğundan kənara çıxaraq, uzun illər boyu birlikdə yaşamaqdan, ümumi tarixi hadisələri birgə yaşamaqdan və bir-birinə qarşı məsuliyyət hissindən qaynaqlanır.
Köçəri həyat tərzi əşirətlərin əsas xüsusiyyətlərindən biri olsa da, bütün əşirətlər köçəri olmayıb. Tarix boyu əkinçiliklə məşğul olan və yerleşik həyat sürən əşirətlər də mövcud olub. Əşirətin əsas xüsusiyyəti onun qohumluq əlaqələrinə əsaslanan sosial strukturyadır. Bu quruluş daxilində qəbilə başçıları, ağsaqqallar və digər liderlər mövcud olub və ictimai həyatın təşkili, qərarların qəbulu və münaqişələrin həllində mühüm rol oynayıblar.
Müasir dövrdə əşirətlərin əhəmiyyəti azalsa da, bəzi regionlarda hələ də güclü sosial təsirə malikdirlər. Onların adət-ənənələri, mədəni irsi və sosial quruluşu müasir cəmiyyətin inkişafında öyrənilməyə və nəzərə alınmaya dəyər olan qiymətli mənbələrdir. Əşirət anlayışını yalnız keçmişə aid bir termin kimi qəbul etmək səhv olardı; o, tarixin dərinliklərindən gələn və bəşər tarixinin, sosial təşkilatlanmanın vacib bir parçasını əks etdirən bir anlayışdır.