Hekayə (ər. حكاية - ḥikāya) sözü ədəbiyyatda müəyyən bir hadisəni, faciəni, əhvalatı və ya həyat epizodunu qısa və rəvayət üslubunda, bədii şəkildə təsvir edən kiçik həcmli nəsr əsəri deməkdir. Əsasən personaj sayının azlığı, hadisələrin nisbətən məhdud zaman ərzində cərəyan etməsi və tək mövzu ətrafında qurulması ilə fərqlənir.
Hekayənin roman və povestdən fərqli olaraq daha sıx, daha konsentrə edilmiş bir quruluşu vardır. Məqsəd tək bir hadisəni, duyğunu və ya düşüncəni oxucunun qəlbində dərin iz buraxacaq şəkildə təsvir etməkdir. Bu səbəbdən dil, üslub və kompozisiya hekayənin əsas elementidir. Müəllif öz məharətini məhdud həcmdə maksimum effekt əldə etmək üçün sərf edir.
Hekayənin tarixi qədim zamanlara gedib çıxır. Şifahi ədəbiyyatın ayrılmaz hissəsi olan hekayələr əsrlər boyu nəsildən-nəslə ötürülərək yazılı ədəbiyyata da yol tapmışdır. Folklor nümunələrindən tutmuş müasir ədəbiyyat nümunələrinə qədər geniş spektrdə rast gəlinən hekayələr, müxtəlif janrlarda və üslublarda yazıla bilər: realist, fantastik, psixoloji, satirik, yumoristik və s. Hətta publisistik və ya elmi məqalələrdə belə hekayə üsulundan istifadə olunaraq məlumat daha əlçatan və maraqlı hala gətirilə bilər.
Mirzə Cəlilin hekayələri kimi klassik nümunələr, həmçinin müasir Azərbaycan ədəbiyyatının hekayəçilərinin əsərləri, bu janrın gücünü və çevikliyini nümayiş etdirən əyani sübutlardır. Hekayə, qısa və yığcam forması ilə oxucuya güclü təsir bağışlayır və onun yaddaşında uzun müddət qalır.
Beləliklə, hekayə sadəcə bir rəvayət deyil, incəsənət əsəridir. O, müəllifin zəngin təxəyyülünün, müşahidə qabiliyyətinin və ustalıqla işlənmiş dilinin bir məhsuludur.