Rəvayət adı, özündə dərin tarixi və mədəniyyəti əks etdirən, zəngin mənalı bir sözdür. Sadəcə "nağıl" və ya "hekayə" kimi tərcümə edilməkdən xeyli çox mənaya malikdir. Əslində, rəvayət, nəsildən-nəslə ötürülən, zaman sınağından keçmiş, real hadisələrlə qarışmış və ya tamamilə uydurma ola biləcək, əfsanəvi bir hekayədir.
Rəvayətlər, bir xalqın, bir qrupun yaxud bir ailənin tarixini, əxlaqını, inanclarını və ənənələrini özündə əks etdirən, kollektiv yaddaşın bir parçasıdır. Onlar sadəcə əyləncə məqsədi güdmür; həm də keçmişlə əlaqəni qoruyur, dəyərləri nəsillərə ötürür və həyat dərsləri verir.
Bir nağıldan fərqli olaraq, rəvayət daha real hadisələrə əsaslana bilər, gerçək şəxslərlə və yerlərlə bağlı ola bilər. Ancaq zaman keçdikcə əlavə edilən detallar, bədii təfərrüatlar və əfsanəvi elementlər rəvayəti daha da rəngarəng və maraqlı edir. Bu mənada, rəvayət həm tarixin, həm də ədəbiyyatın bir növüdür.
Rəvayət, "nağıl etmə" və "hekayə etmə" feilləri ilə ifadə olunan bir hərəkətin nəticəsidir; nəsildən-nəslə ötürülən, dil-dilə dolaşan, hər təkrarlanmada yeni rənglər qazanan bir hekayədir. Bu hekayənin mənbəyi bəzən məlum olur, bəzən isə itib-batır, sirli bir pərdə ilə örtülür. Həmin sirr, rəvayətin cazibəsini daha da artırır.
Beləliklə, Rəvayət adı, sadə bir hekayədən daha çox, bir xalqın yaddaşını, kimliyini və mənəvi irsini əks etdirən dərin mənalı bir söz olduğunu demək olar.