Heyifsilənmə, "heyifsilənmək" fellərinin törəməsi olaraq, bir şeyə görə dərin kədər, peşmançılıq və ya məyusluq hissi, ürək yanğısı deməkdir. Bu hissiyyat, əldən çıxmış fürsət, itirilmiş bir şey, reallaşmamış bir arzu və ya baş vermiş xoşagəlməz bir hadisə ilə bağlı ola bilər. Heyifsilənmə, sadəcə peşmançılıqdan daha dərin və intensiv bir duyğudur; o, həm də həyatın ədalətsizliyinə, öz gücsüzlüyümüzə və ya nəzarət etmək imkanımızın olmamasına qarşı bir reaksiyadır.
Heyifsilənmənin ifadəsi, fərddən fərddə dəyişə bilsə də, ümumiyyətlə, daxili narahatlıq, melankoli, ruh düşkünlüyü və hətta ümidsizlik kimi hallarla müşayiət olunur. Bəzən, səssiz bir kədər halında özünü göstərə bilir, bəzən isə açıq-aşkar göz yaşları, iniltilər və ya acı şikayətlərlə ifadə olunur. Heyifsilənmənin şiddəti, əldən çıxmış şeyin əhəmiyyətinə, fərdin xarakterinə və həmin hadisənin onun həyatında yaratdığı təsirə bağlıdır.
Psixologiya baxımından, heyifsilənmə, insanın özünün və ya ətrafındakıların davranışlarına dair düşüncələri nəticəsində yaranan bir duyğudur. Bu duyğu, insanın özünü günahlandırmasına, özünü qınamasına və ya keçmişdə baş vermiş hadisələri dəyişdirmək istəyinə səbəb ola bilər. Heyifsilənmə, sağlam bir duyğu olsa da, həddindən artıq və davamlı olması halında, depressiyanın və digər psixoloji problemlərin inkişafına səbəb ola bilər. Ona görə də, bu hissin idarə olunması və sağlam şəkildə ifadə edilməsi vacibdir.
Ədəbiyyatda, heyifsilənmə tez-tez əsərin əsas mövzularından biri kimi işlənir. Şairlər və yazıçıların əsərlərində, qəhrəmanların keçmişə dair peşmançılıqları, itirilmiş fürsətlərə görə duyduqları kədər və məyusluqlar canlı və təsirli şəkildə təsvir edilir. Heyifsilənmə, əsərlərə dərinlik, dramatizm və həyatilik qataraq, oxucu ilə daha güclü əlaqə yaradır.