Heykəltəraşlıq, üç ölçülü formalar yaradaraq, daş, metal, ağac, gil və ya digər materialları incəsənət əsərinə çevirən bir təsviri sənət formasıdır. Bu, yalnız materialların mexaniki işlənməsi deyil, həm də bədii təfəkkür, forma hissi və estetik duyğunun ifadəsidir. Heykəltəraş, öz yaradıcılıq vizyonunu əks etdirmək üçün materialları müxtəlif üsullarla – qazma, yonma, kəsmə, modelləşdirmə (yapma), tökmə və ya birləşdirmə yolu ilə işləyir.
Heykəltəraşlığın tarixi qədim dövrlərə gedib çıxır, ilk nümunələri qədim Misir, Mesopotamiya və Yunanıstanda aşkar edilmişdir. Müxtəlif mədəniyyətlərdə və dövrlərdə heykəltəraşlığın ifadə üsulları və mövzuları dəyişmiş, lakin onun insan həyatının, inanclarının və estetik ideallarının əks etdirilməsindəki əhəmiyyəti həmişə qalmışdır. Klassik dövr heykəllərindəki mükəmməl anatomiya və hərəkətin təsviri, orta əsr dini heykəllərindəki ruhani ifadə, barokko dövrünün dramatik və dinamik heykəlləri və müasir heykəltəraşlığın qeyri-adi formaları və materiallardan istifadəsi bu sənətin müxtəlifliyini göstərir.
Heykəltəraşlıqda müxtəlif növlər mövcuddur: rond (tam həcmli) heykəl – bütün tərəflərdən baxıla bilən heykəl (məsələn, məşhur "David" heykəli); barelyef – səthin üzərində qabarıq şəkildə işlənmiş heykəl; büst – insanın baş və sinə hissəsini əks etdirən heykəl; ekvstri heykəl – at üstündə olan heykəl; və s. Bu növlərin hər biri özünəməxsus texniki və bədii xüsusiyyətlərə malikdir.
Müasir heykəltəraşlıqda ənənəvi materiallarla yanaşı, yeni materiallar (məsələn, plastik, metal konstruksiyalar) da geniş istifadə olunur, yeni texnologiyalar tətbiq edilir və sənətin sərhədləri genişlənir. Beləliklə, heykəltəraşlıq yalnız tarixin, mədəniyyətin və incəsənətin bir parçası deyil, həm də daim inkişaf edən, özünü yeniləyən bir sənət formasıdır.