Həbib (ərəbcədən) – klassik Azərbaycan ədəbiyyatında geniş istifadə olunan bir sözdür və "sevgili", "dost", "əziz" kimi mənaları əhatə edir. Sadəcə "dost" deməkdən daha çox, dərin bir məhəbbət və bağlılığı, qarşılıqlı hörməti, əmin-amanlığı ifadə edir. Bu mənada, sadəcə tanışlıqdan və ya adi dostluqdan daha güclü bir əlaqəni təmsil edir. Həbib, qəlbdə xüsusi bir yerə sahib olan, əziz tutulan, əhəmiyyətli bir şəxs deməkdir.
Füzuli'nin misrasında ("Tutaram yarın qiyamətdə, həbibim, damənin") göründüyü kimi, həbib sözü ən yüksək sədaqət və bağlılıq duyğularını ifadə etmək üçün işlədilir. Qiyamət günündə belə yanından ayrılmaq istəmədiyi bir şəxs üçün istifadə olunması, bu sözün dərinliyinə işarə edir.
Müasir Azərbaycan dilində "həbib" sözü o qədər də geniş yayılmasa da, klassik ədəbiyyatı oxuyanlar üçün özünəməxsus bir tarixi və mədəni çalarları olan dəyərli bir leksik vahiddir. Sözün köklərinin ərəb dilinə dayandığını və klassik ədəbiyyatımızda istifadə tezliyini nəzərə alaraq, bu sözün mədəni mirasımızın bir parçası olduğu qənaətinə gəlmək olar.
Bəhramın "Mənim vicdanım ləkəlidir" sözləri isə həbib sözünün mənası ilə birbaşa əlaqədar deyil, lakin kontekstdə göstərir ki, həbib kimi dərin bağlarla əlaqəli insanlar arasında vicdanın təmizliyi də əhəmiyyətli bir məsələdir. Belə bir əlaqədə etibar və sədaqət həlledici rol oynayır.