Həcvçilik (is. həcv yazma) – ədəbiyyatda həcv janrının tətbiqi ilə məşğul olmaq, həcv əsərləri yaratmaq deməkdir. Həcvçilik, əsasən satirik və yumoristik üslublarla, əxlaqsızlıq, cahillik, riyakarlıq və digər mənfi halları ifşa etmək məqsədi ilə yazılmış əsərlərin yaradılmasını əhatə edir.
Həcvçiliyin kökləri qədim dövrlərə, hətta ədəbiyyatın özünün yaranmasına gedib çıxır. Əvvəlcə şifahi olaraq tətbiq olunan həcv, sonralar yazılı ədəbiyyatın inkişafı ilə daha mükəmməl formalar almışdır. Həcv yazanlar, müəlliflər həm sosial, həm də siyasi həyatı kəskin tənqid edərək, mövcud qüsurları ifşa etməyə çalışmışlar. Bu, həcvçiliyi həmişə güclü sosial və siyasi təsir gücünə malik bir janr kimi təqdim edir.
Həcvçilik müxtəlif üsul və vasitələrdən istifadə edir: kinayə, təşbeh, təsvir, ironiya, yumor, satira və s. Uğurlu bir həcv əsəri, oxucuya ya da dinləyiciyə həm əyləncə, həm də düşünməyə vadar edən bir təcrübə yaşadır. Həcvçinin əsas vəzifəsi yalnız əyləndirmək deyil, həm də düşünməyə, hərəkətə təhrik etməkdir. Məqsəd, gülüş vasitəsilə insanların mənfi davranışlarını tənqid etmək və onlarda dəyişiklik yaratmaqdır.
Tarix boyu bir çox görkəmli həcv yazarları öz əsərləri ilə həm ədəbiyyat tarixinə, həm də sosial-siyasi həyatın gedişatına təsir göstərmişlər. Onların əsərləri, hər dövrün sosial-siyasi kontekstini əks etdirərək, həmin dövrlərə dair dəyərli məlumatlar verir. Beləliklə, həcvçilik sadəcə ədəbi bir janr deyil, həm də güclü bir sosial-siyasi alətdir.