Həcv (ər. هجْو) — ədəbiyyatda, xüsusilə də poeziyada, şəxs, qurum və ya hadisəni istehzalı, kəskin və tənqidi üslubla ifşa etmək, məsxərəyə qoymaq məqsədilə yazılmış əsərdir. Sadəcə olaraq tənqid deyil, həm də ifşa, məsxərə və kinayə vasitəsilə güclü emosional təsir bağışlamağı hədəfləyir.
Həcv, müəllif tərəfindən hədəf götürülən obyektin mənfi cəhətlərini, qüsurlarını, pis əməllərini və ya əxlaqsızlıqlarını ifşa etmək üçün satira, yumor, kinayə, ironiya və istehza kimi ədəbi vasitələrdən istifadə edir. Məqsəd sadəcə gülmək deyil, həm də oxucunu düşünməyə, mövcud problemlərə fərqli bir perspektivdən baxmağa və ehtimal ki, dəyişikliyə təhrik etməkdir.
Həcvin tarixi qədim zamanlara gedib çıxır. Qədim Yunanıstanda Aristofan kimi yazıçılar həcv janrında əsərlər yaradıblar. İslam ədəbiyyatında həcv ənənəsi xüsusilə inkişaf edib və bir çox tanınmış şairlərin əsərlərində öz əksini tapıb. Həcv əsərlərində tez-tez siyasi, sosial və ya dini məsələlər tənqid obyekti olub.
Müasir dövrdə həcv müxtəlif formalarda özünü göstərir: karikaturalarda, satirik yazılarda, komediya filmlərində və hətta sosial mediada. Həcvin effektivliyi onun doğruluğundan, kəskinliyindən və oxucunun emosional və intellektual səviyyəsinə təsir etmə qabiliyyətindən asılıdır. Əsasən, həcv cəmiyyətdəki mənfi hallara qarşı yönələn bir silah kimi çıxış edir və dəyişikliyə doğru bir addım kimi qəbul edilə bilər.