Həzin (ər. حزين - ḥazīn) sifətdir. Əsas mənası "hüzn gətirən", "kədərli", "mənalı bir kədər ifadə edən" deməkdir. Sadəcə kədər ifadə etməklə kifayətlənmir, bu kədəri dərin bir duyğunun, melanxoliyanın ifadəsi kimi təqdim edir. "Kədərli" sözündən fərqli olaraq, həzin, hətta bir növ gözəllik daşıyan bir kədəri ifadə edir; bir növ acı şirinlik, nostalji və ya xatirələrin incə bir kədəri hissi ilə müşayiət olunur.
Həzinlik, təkcə musiqidə deyil, ədəbiyyatda, incəsənətdə və həyatın özündə də özünü göstərə bilər. Həzin bir musiqi parçası dinləyicidə dərin duyğular oyadır, həzin bir şeir oxucuya nostaljik anlar yaşadır. Həzin bir baxış, danışma tərzi, hətta bir rəng belə həzinliyi ifadə edə bilər. Bu sözün ifadə etdiyi duyğu, kədərli olmasına baxmayaraq, bir növ estetik zövq də yaradır; dinləyicidə, tamaşaçıda, oxucuda özünəməxsus bir estetik təəssürat yaradır.
Misal üçün, "həzin nəğmə" desək, bu yalnız kədərli mahnı demək deyil, eyni zamanda bu mahnının ruhun dərinliklərinə toxunan, həsrət və xatirələrin incə bir qarışığı ilə dolu olduğunu ifadə edir. "Həzin bulaq şırıltısı" ifadəsi isə, sadəcə səsin zəifliyi deyil, həm də bu səsin yaratdığı sakit və melanxolik atmosferi, həyatın axışının bir simvolu kimi qəbul edilməsini bildirir. Həzinlik həm də qəribə bir gözəllik, sakit bir kədər və ya bir az da olsa, hüznlə qarışmış ümid hissi ilə bağlı ola bilər.
Beləliklə, "həzin" sözü sadəcə "kədərli" olmaqdan daha geniş və daha incə bir məna daşıyır. Bu, dərin duyğuları, nostalgini, xatirələri və bir növ acı şirinliyi özündə əks etdirən, incə bir estetik duyğu ilə müşayiət olunan bir kədər ifadəsidir.