Hırıltı sözü, Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində əsasən "hırıldayan adamın çıxardığı səs" kimi tərif olunur. Lakin bu tərif, hırıltının ifadə etdiyi geniş emosional və fiziki çalarları tam əks etdirmir.
Hırıltı, sadəcə bir səs deyil, həm də müəyyən bir vəziyyətin, duyğunun səs ifadəsidir. Bu səs, güclü bir emosional reaksiyanı, məsələn, şadlıqdan, həyəcandan və ya qəflətən baş verən bir hadisəyə reaksiya olaraq ortaya çıxır. Səsin xarakteri, hırıltılı güldüyünü, hırıltılı danışdığını və ya hırıltılı nəfəs aldığını göstərən şəkildə dəyişə bilər. Hırıltının sözlə ifadə etməkdən daha çox emosional təsiri vardır.
Misal olaraq, verilən cümlədə ("Şahmar direktorundan ilk dəfə belə tərif eşitdiyinə görə sevinib, hırıltı ilə güldü") hırıltı, Şahmarın sevincinin nə qədər güclü və təəccüblü olduğunu vurğulayır. Sadəcə "güldü" deməkdən daha çox məlumat verir; burada səsin xarakteri, Şahmarın daxili vəziyyətinə dair əlavə məlumat verir. Hırıltı, səsin tonunu, ritmini və intensivliyini də əhatə edir; bu səs, şiddətli, qısa, dərin, yüksək, aşağı və ya qırğın səslər kimi səciyyələnə bilər.
Həmçinin, hırıltı bəzi fiziki hallarla da əlaqələndirilə bilər. Məsələn, soyuq qəbul edən insanın hırıltılı nəfəsi, boğazının və ya ağciyərlərinin xəstəliyi nəticəsində ortaya çıxan hırıltı səsləri fərqli səciyyə daşıyır. Bu səbəbdən hırıltı sözü, kontekstdən asılı olaraq müxtəlif mənalar kəsb edir.