Hicran (ərəbcədən) – ayrılıq, fəraq, sevdiyindən, yaxınlarından, vətənindən ayrılığın yaratdığı kədər, qəm, dərd hissi. Sadəcə fiziki məsafəni deyil, həm də ruhən uzaqlaşmanı, əlaqənin itirilməsini ifadə edir. Bu, həm də qarşılaşılmaz bir istəyin, əldə olunmaz bir arzunun dərin əzabıdır. Hicran, yalnız sevgi münasibətlərində deyil, həm də dostluq, qohumluq və vətənə bağlılıq kimi duyğuların kontekstində də istifadə oluna bilər.
Hicran hissi insan psixikasını dərin şəkildə təsir edir. Şeirlərdə, mahnılarda, ədəbi əsərlərdə tez-tez öz əksini tapan hicran, insanın iç dünyasının əksidir, daxili mübarizəsinin, itirilmiş və ya uzaqda olana olan istəyinin ifadəsidir. Həsrət, kədər, hətta ümidsizlik kimi hisslərlə müşayiət oluna bilər. Aşıq Ələsgər şeirindəki "Hicran dərdi məni salıb zillətə" misrası bu hissin ağırlığını və insanı necə sarsıtdığını gözəl ifadə edir.
Hicranın təsviri ədəbiyyatda çox müxtəlifdir. Bəzən dərindən kədərli, bəzən isə həsrət dolu, nostalji ilə dolu bir duyğu kimi təsvir olunur. Hətta bəzi əsərlərdə hicranın gözəllik və mənəvi zənginlik qazandırdığı da göstərilir. Çünki bu duyğu insanı öz daxili dünyasına daha dərindən baxacaq, özünü daha yaxından tanıya biləcək qədər dərinləşdirir.
Qısacası, hicran yalnız bir söz deyil, bir duyğu, bir həyat təcrübəsidir; sevgi, itki, həsrət və ümidin kompleks bir qarışığıdır. Onun ədəbiyyat və incəsənətdəki əksi, insanın mənəvi aləminin zənginliyindən və dərinliyindən xəbər verir.