Hikmət (ər. حكمة - hikma) sözü ərəb mənşəli olub, sadəcə "müdrik söz" mənasından daha geniş bir məzmun əhatə edir. Dərin düşüncənin, ağılın və təcrübənin bəhrəsi olan, həqiqəti əks etdirən və həyatın sirlərini açıqlayan bir anlayışı ifadə edir. Bu, sadəcə ağıllı bir fikir deyil, həm də həyatın mahiyyətini dərk etməyə, müdrikcəsinə yaşamağa və qərarlar qəbul etməyə yönəlmiş bir dünyagörüşüdür.
Hikmət, dərin məna, müdriklik və dərinliyi özündə birləşdirir. Bu, səthi və tez keçici fikirlərdən fərqli olaraq, uzun müddət düşünülmüş, həyat təcrübəsi ilə sınanmış və fəlsəfi əsaslara söykənən bir anlayışdır. Hikmətli sözlər sadəcə yadda qalan deyil, həm də insanı düşünməyə, öz həyatı və ətraf aləm haqqında daha dərin düşünməyə vadar edir. Onlar həyat dərsləri, fəlsəfi kəşflər və müdrik tövsiyələr ola bilər.
Tarix boyu, müxtəlif fəlsəfə məktəbləri və dinlər hikmətin əhəmiyyətini vurğulayıblar. Şərq fəlsəfəsi, xüsusilə də sufizm hikməti əsas prinsiplərdən biri kimi qəbul edərək, həqiqətin axtarışını və özünü dərk etməni önə çəkib. Qərb fəlsəfəsində də hikmət, Aristotel kimi filosofların əsərlərində əksini taparaq, məntiq, etik və metafizika kimi sahələrlə sıx bağlı olub.
Beləliklə, "Onun sözlərində bir hikmət var" ifadəsi, sadəcə ağıllı və ya maraqlı sözlər söyləmək deyil, sözlərin həqiqəti, dərinliyi və həyati əhəmiyyət daşıması deməkdir. Bu, nitqin xarici gözəlliyindən daha çox, onun daxili dərinliyinə işarə edir.