Hüd-hüd, Azərbaycan dilinin izahlı lüğətlərində şanapipik kimi izah olunsa da, bu tərif sözün bütün mənalarını əhatə etmir. Hüd-hüd, əslində, şanapipik adlı quş növünün öz adı olaraq qalmasının yanında, ədəbiyyatda, xüsusilə də folklor və əfsanələrdə daha geniş və simvolik mənalar da daşıyır.
Şanapipik, bəyaz və qara rənglərinin qarışığı ilə seçilən, gözəl səsə malik bir quşdur. Lakin hüd-hüdün ədəbiyyatda istifadəsi, onun sadəcə bir quş kimi deyil, daha çox bilginlik, hikmət, sədaqət və hətta peyğəmbərlik kimi keyfiyyətlərlə əlaqələndirilməsinə əsaslanır. Fərqli mədəniyyətlərdə hüd-hüdün bu simvolik yükü dəyişsə də, ümumi məqam onun xüsusi bacarıq və xüsusiyyətlərə malik olması ilə bağlıdır.
Misal olaraq, gətirilən şeirdəki "Şahlıq tac ilə olmaz, əldə cami-Cəm gərək; Yoxsa vardır, ey pərivəş, hüd-hüdün başında tac" misrası hüd-hüdün həqiqi tac taxmasının deyil, bilginliyi və hikməti sayəsində məcazi olaraq "tac"a layiq görülməsini ifadə edir. Yəni əsl şahlıq maddi var-dövlətdə deyil, əqli və mənəvi kamillikdədir; həmçinin hüd-hüd bu kamilliyin simvoludur.
Beləliklə, hüd-hüdün mənası yalnız "şanapipik" olaraq məhdudlaşdırıla bilməz. Onun mənası kontekstdən asılı olaraq "hikəmətli quş", "bilgin", "sədaqətli varlıq" və ya "məcazi olaraq tac sahibi" kimi fərqli interpretasiyalar ala bilər. Bu sözün ədəbiyyatda istifadəsinin zənginliyini və çoxmənalılığını göstərir.