Xır-xır: Bu söz, əsasən, səsin xüsusiyyətini ifadə edir və "xırıltılı", "səsi boğuq" mənalarını özündə ehtiva edir. Sadəcə "xırıltılı" deməkdən daha çox, sözün ifadə etdiyi xırıltı həm də bir qədər qocaman, köhnəlmiş, zəif səsi təsəvvürümüzə gətirir. Bu səs, sağlam və güclü bir səsdən fərqli olaraq, nəfəs darlığı, boğazda bir maneə və ya yaşa bağlı dəyişikliklərlə əlaqələndirilə bilər.
Xır-xır sözü, sadəcə fiziki bir səs təsvirindən daha çox, həm də insanın fiziki vəziyyətini, hətta xarakterini ifadə edə bilər. Məsələn, "xır-xır adam" deyərkən, yalnız səsinin xırıltılı olduğunu deyil, həm də yaşlı, zəif, bəlkə də xəstə olan bir adamı təsvir edə bilərik. Sözün kontekstə bağlı olaraq bu ikinci mənasının da ağırlığı vardır.
S. Vəliyevin misalında olduğu kimi, "xır-xır qoca" ifadəsi həm qocanın səsinin xüsusiyyətini, həm də onun yaşlılığını, zəifliyini vurğulayır. Bu isə həmin misalda qocanın cəzalandırılmasının nə qədər ədalətsiz olduğunu daha da qabartmaq üçün istifadə olunur. Beləliklə, "xır-xır" sadəcə bir səs təsviri deyil, bədii əsərlərdə əlavə mənalar daşıyan, şüursuz şəkildə emosional yük daşıyan bir söz olaraq diqqət çəkir.