Xısıldamaq (f.): Pıçıltı ilə, çox yavaş səslə, altdan-altdan danışmaq, söyləmək. Bu, sadəcə səsin aşağı olması ilə məhdudlaşmayan, həm də gizlilik, sirrlilik, ehtiyatlılıq və ya qorxu hissi ilə bağlı olan bir nitq üsuludur. Səs o qədər alçaldılır ki, yaxın məsafədə olanlar belə eşitmək üçün diqqətli olmaq məcburiyyətində qalırlar. Xısıltı, açıqca səslənməyən, bir növ gizli və ya qadağan olunmuş məlumatların paylaşılmasında istifadə olunan bir vasitədir.
Xısıltıda səsin xarakteristikası əhəmiyyətlidir. Sözlər sanki havada üzür, sanki hər bir heca diqqətlə, ehtiyatla, pıçıltı ilə ifadə olunur. Bu, sözlərin deyilməsindən daha çox, nəfəsin gizli hərəkətləri ilə müşayiət olunan bir proses kimi təsəvvür edilə bilər. Sözün əsl mahiyyətinə görə, xısıldamaq sadəcə aşağı səslə danışmaq deyil, eyni zamanda, gizli bir mesajın məxfilikdə ötürülməsidir.
Xısıldamaq həmçinin emosional və psixoloji kontekstdən asılı olaraq müxtəlif mənalar kəsb edə bilər. Məsələn, sevgilinin qulağına xısıltılı sözlər pıçıldamaq romantik və intim bir atmosfer yarada bilər. Qorxu və narahatlıq içərisində olan birisinin xısıltılı sözləri isə qorxu və narahatlığın açıq əlamətidir. Hətta sirli bir əhval-ruhiyyə yaratmaq üçün də istifadə oluna bilər, məsələn, qaranlıq bir otaqda gizli bir görüşdə xısıldamaq qorxu və məxfilik hissi yaratmaq üçün əladır.
Ümumiyyətlə, xısıldamaq, sadə bir nitq aktından daha çox, bir sıra emosional və sosial mənalar daşıyan bir ünsiyyət formasıdır. O, həm məlumat ötürülməsinin, həm də emosiyaların ifadəsinin incə və gizli bir yoludur. Dağbaşev Sübhanverdizadənin misalında olduğu kimi, xısıldamaq bəzən qorxu və gizliliyin ifadəsinin ən təsirli vasitələrindən biri ola bilər.