Xiffət (ər. خِفَّة) sözü Azərbaycan dilində əsasən "fikir", "dərd", "qəm", "qüssə" mənalarında işlənir. Lakin bu tərif, sözün zəngin semantik potensialını tam əks etdirmir. Xiffət sadəcə kədər və ya narahatlıq deyil, daha çox daxili bir çətinlik, ruhi bir yük, düşüncənin ağırlaşması və ya qəlbdə bir narahatlıq hissi kimi təsvir edilə bilər.
Sözün kökü olan ərəb dilindəki "xiffə" (خفة) sözü həm də "yüngüllük", "hafiflik" mənasını verir. Lakin Azərbaycan dilindəki istifadəsi tam əksinədir. Bu ziddiyyətli məna, xiffətin yaratdığı ağır, sıxıcı, ruhsal yükü vurğulayır. Yüngüllük hissinin əksi olan bu ağır yük, insanı fiziki olaraq yormaqdan daha çox, ruhen sarsıdır, narahat edir və əzab verir.
Səməd Vurğunun şeirindəki ("Qaldı mən dilxəstəyə ancaq məlalü xiffətin") istifadəsi də bunu təsdiq edir. Burada xiffət, dilxəstənin (sevgilisi ilə görüşə bilməyən, incimə və kədər içində olan şəxs) daxili əzabını, ağır psixoloji vəziyyətini ifadə edir. Bu mənada xiffət, sadəcə bir emosiya deyil, həm də ruhi bir xəstəliyin, iç dünyanın böhranının əlamətidir.
Beləliklə, xiffət sözünün mənasını "dərin, qəlbə çökən qəm, qüssə, düşüncənin ağırlaşması nəticəsində yaranan ruhsal narahatlıq və əzab" kimi daha dəqiq və geniş şəkildə izah etmək olar. Bu izah, sözün ərəb dilindəki etimologiyasını, Azərbaycan dilindəki istifadəsini və poetik kontekstlərdəki ifadə qüvvəsini əhatə edir.