Xoşrəftar (fars. خوش رفتار) sözü əsasən gözəl rəftarlı, insanlarla yaxşı münasibət quran, həlim və mehriban bir şəxsiyyəti təsvir edir. Lüğətlərdəki qısa təriflərin əhatə etmədiyi bir çox incəliklər bu sözün arxasında gizlənir.
Xoşrəftarlıq sadəcə olaraq hörmətli olmaqdan daha çoxdur. Bu, digərlərinin hisslərinə, ehtiyaclarına və fikirlərinə həssaslıqla yanaşmaq, onlara dəyər vermək və onlarla qarşılıqlı hörmət əsasında ünsiyyət qurmaq deməkdir. Xoşrəftar insan öz davranışı ilə ətrafındakılarda rahatlıq və xoş hisslər yaradır. Onun sözləri həlim, hərəkətləri düşünülmüş və davranışları səmimiyyətlə doludur.
Xoşrəftar insan həm də ünsiyyət qurmaq bacarığına malikdir. O, başqaları ilə asanlıqla ünsiyyət qura bilir, onların sözlərini diqqətlə dinləyir və həmsöhbətlərinə öz fikirlərini aydın və hörmətlə çatdırır. Mübahisəli vəziyyətlərdə belə, xoşrəftar insan səbirli və anlayışlı davranır, qarşı tərəfin mövqeyini başa düşməyə çalışır.
Maraqlı bir məqam da odur ki, xoşrəftarlıq sadəcə doğuşdan gələn bir xüsusiyyət deyil. Bu, öz üzərində işləmək, özünü inkişaf etdirmək və başqalarına qarşı empatiya bəsləmək nəticəsində əldə edilə bilər. Xoşrəftar olmaq, həm özünü, həm də ətrafındakıları xoşbəxt etmək yoludur.
Sözün son cümləsindəki "Cavahir xanımdan aldığı həzz xanın çöhrəsində həkk olunmuş daimi qəzəb" ifadəsi, əksinə, xoşrəftarlığın olmamasının nəticəsini göstərir. Bu cümlə, hətta xoş rəftarlı insanlardan zövq alan birinin belə, daimi qəzəbə sahib ola biləcəyini və xoş rəftarlığın həmişə müsbət nəticə verməyəcəyini vurğulayır. Yəni xoşrəftarlıq, mütləq qarşılıqlı xoş rəftara zəmanət vermir.