Xoşrəftarlıq (fars mənşəli) sözü, əsasən bir insanın digərləri ilə necə davranmasını, ünsiyyətini və münasibətini ifadə edən bir sifətdir. Sadəcə "yaxşı rəftar edən" mənasından daha geniş bir anlayışı əhatə edir. Xoşrəftarlıq, sadəcə hörmətli və nəzakətli olmaqdan kənara çıxaraq, içində səmimiyyət, anlayış, diqqət və qayğı hisslərini də özündə birləşdirir.
Xoşrəftar insan, öz ətrafındakı insanlara qarşı həssas, diqqətli və anlayışlı davranır. Onların fikirlərini, hisslərini və ehtiyaclarını nəzərə alır və onlara hörmət bəsləyir. Sözləri və hərəkətləri ilə başqalarında xoş təəssürat yaradır, ünsiyyət qurmağı bacarır və münaqişələrdən yayınmağa çalışır. Xoşrəftarlıq, yalnız xoş sözlərlə deyil, həm də əməllərlə özünü göstərir; həqiqi və səmimi bir münasibəti əks etdirir.
Lüğətlərdəki qısa izahlar, xoşrəftarlığın mahiyyətini tam əks etdirmir. Çünki bu keyfiyyət, sadəcə bir davranış forması deyil, daxili bir keyfiyyətdir. Xoşrəftarlıq, insanın özünün daxili harmoniyasından, başqalarına qarşı sevgi və hörmət hissindən qaynaqlanır. Bu baxımdan, xoşrəftarlıq, sosial həyatımızda müsbət əlaqələr qurmaq və xoşbəxt bir həyat yaşamaq üçün əsas amillərdən biridir.
Verilən nümunədəki "Cavahir xanımdan aldığı həzz xanın çöhrəsində həkk olunmuş daimi qəzəb" ifadəsi, xoşrəftarlığın əksini – qəddarlığı və soyuqqanlılığı göstərir. Bu, xoşrəftarlığın əhəmiyyətini daha da önə çıxarır. Çünki xoşrəftarlıq olmaması, insan münasibətlərində ciddi problemlərə səbəb ola bilər.