Xurşid (fars. خورشید) - klassik Azərbaycan ədəbiyyatında geniş istifadə olunan bir söz olub, əsasən günəş mənasını verir. Fars dilindən keçmiş bu söz, sadəcə astronomik bir cismin adı deyil, eyni zamanda şeir və ədəbiyyatda güc, parlaqlıq, gözəllik və həyat verici qüvvə simvolu kimi də çıxış edir. Günəşin təbiətdəki həyati əhəmiyyətini və parlaqlığını əks etdirən xurşid, sözün həqiqi mənasında "günəşin nurunu, istiliyini və həyatverici qüvvəsini" təcəssüm etdirir.
Klassik şeirdə xurşid, çox vaxt sevgiliyə, gözəl bir qıza və ya məhəbbət obyektinə tətbiq olunur. Yəni, sevilən insanın gözəlliyi və parlaqlığı günəşin gözəlliyi ilə müqayisə olunur. Bu, sevgilisinin gözəlliyinə və cazibəsinə vurğun olan şairin duyğularının ifadəsinin poetik bir üsuludur. Misal olaraq verilən "Xurşidim, xavərim, hilalım sənsən; Şəkərim, şərbətim, zülalım sənsən" beytində də sevgili günəş, ay, şəkər, şərbət və s. kimi gözəl və əziz şeylərlə müqayisə edilir, onun dəyəri və gözəlliyi vurğulanır.
Beləliklə, xurşid sözünün mənası sadəcə "günəş" deyil, poetik kontekstdə daha geniş və simvolik bir məna daşıyır. O, parlaqlığı, gözəlliyi, həyatı və sevgiliyə olan sonsuz ehtiramı ifadə edən bir obrazdır. Bu sözün klassik ədəbiyyatımızda istifadəsi, dilə zənginlik qatmaqla yanaşı, şairlərin yaradıcılıq potensialının nə qədər geniş və zəngin olduğunu da göstərir.