İbn (ərəbcə إبن - ibn) sözü Azərbaycan dilinə ərəb dilindən keçmişdir və "oğul" mənasını verir. Lüğətlərdə sadəcə "oğul (yalnız izafətlərdə işlənir)" şərhi verilsə də, əslində onun istifadəsi və məna çalarları daha zəngindir.
İbn, Avropa dillərindəki "son" və ya "oğlu" şəkilçilərinə bənzər şəkildə, bir adın arxasına gələrək ata-oğlu əlaqəsini bildirir. Yəni "İbn-i Məhəmməd" deyərkən, Məhəmmədin oğlunu nəzərdə tuturuq. Bu baxımdan, sadəcə "oğul" sözünün yerinə deyil, daha dəqiq bir soyad əlaməti kimi işlənir. "oğlu" şəkilçisindən fərqli olaraq, İbn heç bir zaman müstəqil olaraq, adın özü kimi deyil, həmişə bir izafə əlaqəsində işlənir.
Maraqlı bir cəhət də odur ki, İbn soyad kimi də geniş yayılmışdır. Bir çox tarixi və ədəbi şəxsiyyətlərin adlarında "İbn" ön şəkilçisi kimi rast gəlmək olar. Məsələn, İbn Sina, İbn Rüşd kimi məşhur alimlərin adlarında bu aydın görünür. Beləliklə, "İbn" sözü sadəcə bioloji atalıq əlaqəsini ifadə etməklə yanaşı, soy-kök və mənsubiyyəti də göstərir.
Əbubəkr ibn Məhəmməd nümunəsində olduğu kimi, "İbn" sözü bir insanın atadan miras aldığı adı, şöhrəti və ya mənsubiyyətini qısaca və dəqiq şəkildə bildirməyə xidmət edir. Bu baxımdan, sadəcə bir söz olmaqdan çıxıb tarixin və mədəniyyətin əhəmiyyətli bir elementidir.