İddiasızlıq, özündə bir neçə əsas mənanı birləşdirən zəngin bir anlayışdır. Ən geniş mənada, iddiasızlıq tələbkarlığın, həddən artıq istək və arzuların olmaması deməkdir. Həyatda hər şeyə qarşı mütəvazı, səbrli və qənaətcil yanaşmanı əks etdirir. İddiasız insan həyatın sadə ləzzətlərindən zövq alır, maddi nemətlərə və sosial statusa həddən artıq önəm vermir.
İddiasızlığın ikinci, daha incə bir tərəfi isə sadəlik, təkəbbürsüzlük və təvazökarlıq ilə bağlıdır. Bu, özünü yüksək tutmamaq, başqalarına qarşı hörmət və ehtiram nümayiş etdirmək, öz nailiyyətlərini şişirtməmək deməkdir. İddiasız insan özünü başqalarından üstün tutmur, hər kəsə bərabər yanaşır və başqalarının rəylərinə hörmətlə yanaşır. Bu, həm də özünə inam və özünü qəbul etmə ilə sıx bağlıdır; çünki özünə güvənən insanın başqalarından təsdiq axtarmağa ehtiyacı olmur.
Tarixən iddiasızlıq bir çox fəlsəfi və dini sistemlərdə dəyər kimi qəbul edilib. Sadə həyat tərzi və maddi nemətlərdən uzaqlaşma, ruhani inkişafa yol açdığına inanılırdı. Müasir dünyada isə iddiasızlıq, artan materializm və rəqabət şəraitində, özünü itirmədən, stresdən uzaq bir həyat sürə bilmək üçün mühüm bir vasitədir. İddiasızlıq insanı daxili rahatlığa, başqaları ilə daha səmimi münasibətlərə və həyatın həqiqi ləzzətlərini dərk etməyə aparan bir yoldur.