Təvazökarlıq (ər. təvazö’ + -karlıq) sifətdir. Əsas mənası özünün üstünlüklərini, bacarıqlarını, nailiyyətlərini və xidmətlərini aşkar şəkildə nümayiş etdirməmək, özünü öyməmək, lovğalanmamaq, şöhrətpərəstlikdən uzaq olmaqdır. Təvazökar insan özünü sadə və qeyri-adi göstərməyə çalışır, başqalarının qarşısında özünü üstün tutmur, nailiyyətlərini təmkinlə qarşılayır və özünü başqalarından üstün hesab etmir. Bu xüsusiyyət həm daxili, həm də xarici təzahürləri ilə səciyyələnir. Daxili təvazökarlıq, özünə münasibətdə obyektiv qiymətləndirmə, xarici təvazökarlıq isə davranışlarda, nitqdə özünü göstərir.
Təvazökarlıq sözünün kökü ərəb dilindəki "تواضع" (təvazö') felindən götürülmüşdür. Bu fel "özünü aşağı salmaq, alçaltmaq" mənasını verir, lakin bu, özünü kiçiltmək mənasında deyil, əksinə, özünün əsl dəyərini bilmək və həddini aşmamaq mənasında başa düşülməlidir. Yəni, təvazökarlıq özünü alçaltmaq deyil, özünə real qiymət vermək və başqalarına hörmət etməkdir. Bu mənada, təvazökarlıq həm də müəyyən bir tərbiyə və etik normalarının göstəricisidir.
Təvazökarlıq müxtəlif kontekstlərdə fərqli şəkildə işlənə bilər:
- "O, böyük bir alim olmasına baxmayaraq, olduqca təvazökar idi." (Burada təvazökarlıq bilik və bacarığa baxmayaraq, özünü öyməmək kimi göstərilir.)
- "Uğurundan sonra da təvazökarlığını qorudu." (Burada uğur qazanandan sonra da özünü yüksək tutmamaq kimi təsvir olunur.)
- "Onun təvazökarlığı hər kəsi heyran edirdi." (Burada təvazökarlıq müsbət bir xüsusiyyət kimi təqdim olunur.)
- "Təvazökarlıq, həyatda uğur qazanmaq üçün vacib bir keyfiyyətdir." (Burada təvazökarlığın həyata müsbət təsiri vurğulanır.)
Qeyd edək ki, təvazökarlıq özünü alçaltmaqla, özünə inamın olmaması ilə qarışdırılmamalıdır. Əsl təvazökarlıq özünü obyektiv qiymətləndirmək, güclü və zəif tərəflərini bilmək və bunlara uyğun davranmaq deməkdir.