İdiomatik sifəti, bir sözün və ya ifadənin idiomatikaya aid olduğunu, yəni dilin ümumi qaydalarından kənara çıxan, mənası tərkib hissələrinin ayrı-ayrı mənalarının cəmindən fərqlənən, məcazi və ifadəli bir ifadə olduğunu göstərir. Bu cür ifadələr dilin bədii və canlılığını artırır, həmsöhbətlər arasında daha incə və dərin bir anlaşma yaradır.
Başqa sözlə, idiomatik ifadələr, sözlərin bir araya gəlməsindən yaranan, lakin sözlərin hər birinin ayrıca mənasından əmələ gəlməyən yeni, məcazi bir məna ifadə edir. Onlar dilin canlılığının və ifadəlilik qabiliyyətinin əlamətidir. Məsələn, "suya düşmək" ifadəsi "utandırmaq" mənasını verir, "dilini dişləmək" ifadəsi isə "sükut etmək" mənasını daşıyır. Bu ifadələrin mənasını tərkib hissələrinin ayrıca mənalarından anlamaq mümkün deyil; məna tamlığı yalnız ifadənin bütövlüyü ilə əldə edilir.
İdiomatikanın öyrənilməsi dilin dərinliklərini anlamaq, onun zənginliyini duymaq və daha sərbəst, daha ifadəli danışmaq üçün vacibdir. İdiomatik ifadələrin düzgün istifadəsi, danışığın canlılığını və təsir gücünü artırır, həmçinin dinləyicidə daha dərin bir təəssürat yaradır. İdiomatik ifadələr həm yazılı, həm də şifahi nitqdə geniş istifadə olunur və bir millətin mədəniyyətini və düşüncə tərzini əks etdirir.
Qısaca, "idiomatik" sifəti, dilçiliyə aid olaraq mənası sözlərin adi, hərfi mənasından kənara çıxan, məcazi və ifadəli, ancaq məcazi mənası tərkib hissələrinin ayrı-ayrı mənalarından asılı olmayan ifadələrə aid olduğunu bildirir. Bu cür ifadələr dilin bədii əsərlərdə və gündəlik rabitədə canlı və rəngarəng istifadəsini təmin edir.