İmdadsızlıq, həyatın ən ağır anlarında insanı bürüyən dəhşətli bir hissiyyatdır. Sadəcə köməksizlik deyil, bu, ümidsizliyin ən dərin mərhələsidir; özünü tamamilə aciz və çarəsiz hiss etməkdir. Dünyanın bütün qapılarının üzünüzə bağlandığını, yardım əlinin heç bir yerdən uzanmayacağını düşünməkdir.
Bu, yalnız fiziki köməksizlikdən daha çoxdur. İmdadsızlıq, ruhi sarsıntılar, ağır xəstəliklər, qarşılaşılmaz görünən problemlər, tərk edilmişlik və ya ədalətsizliyin qurbanı olmaq nəticəsində ortaya çıxa bilər. Bu, insanı həm fiziki, həm də emosional olaraq sarsıdır, onu ümidsizliyə və tükənməyə aparır.
İmdadsızlığın dərinliyinə nüfuz etmək üçün tarixi hadisələrə, ədəbi əsərlərə və hətta gündəlik həyatın təsadüfi anlarına nəzər sala bilərik. Zəlzələdən sonra yaralıların köməksiz qalması, bir çoxunun işsiz qalması ilə üzləşdiyi iqtisadi böhranlar və ya hər hansı bir səbəbdən dəstək tapmayan kimsəsiz bir insanın vəziyyəti imdadsızlığın canlı təcəssümüdür.
İmdadsızlıq anlayışı sadəcə "köməksizlik" sözü ilə tam əhatə olunmur. Çünki "köməksizlik" daha çox bir vəziyyəti, "imdadsızlıq" isə bu vəziyyətin yaratdığı dərin psixoloji təsiri ifadə edir. Ona görə də bu söz, insanın ümidsizliyini, təslim olmasını və həyatına mənasız bir baxışını daha aydın şəkildə əks etdirir.
Beləliklə, imdadsızlıq sadəcə bir söz deyil, insan həyatının ən həssas nöqtələrindən birinə toxunan, ümidin sönməsi və çarəsizliyin hökm sürdüyü bir vəziyyətin ifadəsidir.