İzafət (ər. إِضافة - iḍāfa) dilçilik terminidir və iki və ya daha çox sözün bir-biri ilə xüsusi bir əlaqədə birləşərək yeni bir məna ifadə etdiyi təyini söz birləşməsini bildirir. Bu əlaqə, birinci sözün (təyin olunan) ikinci sözə (təyin edən) münasibətini göstərir. İzafət birləşməsindəki əsas söz ikinci, yəni təyin edən sözdür, birinci söz isə ona aid olan əlamət və ya keyfiyyəti, mənsubiyyəti və s. göstərir.
İzafətin əsas xüsusiyyəti, birləşmənin əsas mənasını ikinci sözün təyin etməsidir. Məsələn, "kitabxananın qapısı" ifadəsində "qapı" əsas söz olub, "kitabxananın" sözü isə onun aid olduğu yeri göstərir. Bu cür birləşmələr əsas sözün mənasını dəqiqləşdirir, daha konkret və aydın edir.
İzafət birləşmələri müxtəlif qrammatik formalarda ola bilər. Bəzi dillərdə, o cümlədən Azərbaycan dilində, izafət əlaməti (-ın, -in, -un, -ün, -ınki, -inki, -unki, -ünkü kimi şəkilçilər) ilə ifadə olunur. Bu əlamətlər birinci sözün ikinci sözə tabe olduğunu göstərir. Ancaq bəzi hallarda izafət əlaməti olmadan da izafət birləşmələri yarana bilər. Məsələn, "qapı açarı" ifadəsində izafət əlaməti yoxdur, lakin "açarı" sözü "qapı"ya aiddir.
İzafətin əhəmiyyəti onun dilin ifadə imkanlarını genişləndirməsindədir. Mürəkkəb mənaları sadə sözlərlə ifadə etməyə imkan verərək, dilin səmərəliliyini artırır. İzafət birləşmələrinin öyrənilməsi dilin quruluşunu daha yaxşı anlamağa və onun zəngin ifadə vasitələrindən səmərəli istifadə etməyə imkan verir. Qrammatikanın əsas elementlərindən biri olan izafət, həm də ədəbi əsərlərin tərcüməsində və dilin inkişafında mühüm rol oynayır.